Philippe Jaroussky in de Munt

Vandaag stelden Philippe Jaroussky en Jérôme Ducros hun nieuwe CD met Franse "mélodies", Opium, voor in de Munt. Jaroussky heeft klaarblijkelijk een grote aanhang. Zijn fans waren dan ook massaal opgedaagd waardoor de Munt stampvol zat voor een liedrecital.

Wie mijn schrijfsels hier de afgelopen jaren een beetje gevolgd heeft, zal waarschijnlijk wel al weten dat ik geen grote fan ben van contratenors. Het is een stemtype dat me absoluut niet ligt, ook niet in de barokmuziek die ze de afgelopen decennia opgeëist hebben. Maar in Handel & Co wil ik ze nog wel gedogen, waar ze vaak indruk kunnen maken met hun virtuositeit. Maar ik trek wel de lijn als ze zich vergrijpen aan het romantisch liedrepertoire, alhoewel ik perfect kan begrijpen dat een intelligente zanger dit repertoire wil zingen.

Desalniettemin wilde ik toch even live horen wat Jaroussky ervan bakte... en dat bleek niet al te veel te zijn. Al halverwege het eerste lied, Mandoline van Gabriel Dupont (een leerling van Massenet), werd ik al overvallen door een zekere monotonie in zijn expressie. Zijn stem is volledig monochroom en het gebrek aan vibrato werkt constant op mijn zenuwen. In twee liederen van Ernest Chausson - Papillons ('Les papillons couleur de neige') en Les heures ('Les pâles heures, sous la lune, en chantant jusqu'à mourir') - zou dit in zijn voordeel moeten werken, maar ook in deze liederen kon hij mij niet overtuigen.

Zijn Frans is over het algemeen wel perfect verstaanbaar. Ten minste als het niet te snel gaat, zoals in Sombrero van Cécile Chaminade. Dan struikelt zijn tong over de woorden. Voor een zanger die toch gepokt en gemazeld is door barokcoloraturen was dat wel een verrassing. Anderzijds moet in liederen wel een hoop tekst gearticuleerd worden, in tegenstelling tot de barokke loopjes op één of twee lettergrepen.

Dit alles betekent niet dat hij niet zou beschikken over expressiemogelijkheden. Maar die beperken zich eigenlijk alleen maar tot het spelen met dynamiek. Aangezien hij tegelijkertijd ook nog lange frases kan spinnen, kan hij toch de illusie wekken dat hij iets expressiefs aan het doen is. Reynaldo Hahns Offrande, en zelfs diens A Chloris, vond ik bijvoorbeeld best wel goed. Maar het verkennen van alle nuances tussen piano en forte is slechts één middel, en is voor mij niet voldoende om te kunnen spreken van een complete liedzanger.

Het recital werd opgenomen en zal op 6 mei te horen zijn op Musiq3... voor de fans en andere nieuwsgierigen.

Publicatie: zondag 19 april 2009 om 21:24
Rubriek: Liedrecital