Il barbiere di Siviglia in New York

Toen Peter Gelb vorig seizoen directeur werd van de Met, was een van zijn eerste acties om Bartlett Sher te engageren als regisseur. Sher had tot dan toe zijn sporen verdiend op Broadway. Zijn enscenering van Il barbiere di Siviglia was meteen een groot succes en was ook een van de eerste producties die vorig seizoen live in de Amerikaanse bioscopen te zien was.

Dat succes was toen ook toe te schrijven aan de super-bezetting met Juan Diego Florez als Almaviva, Joyce DiDonato als Rosina en Peter Mattei als Figaro. Maar de productie op zich is ook schitterend. Een aantal van die cinema-opera's van vorig jaar zijn ondertussen al op DVD verschenen... zoals Yevgenij Onegin met Hvorostovsky en Fleming, of ook I Puritani met Netrebko. Mocht die Barbiere ook ooit op DVD verschijnen, aarzel dan niet om hem te kopen.

Het is een kleurrijke productie met de warme kleuren van de Spaanse zon uit Sevilla. Het decor is gereduceerd tot een reeks deuren die in allerlei opstellingen geschoven kunnen worden en zo rudimentaire, maar effectieve, kamers kunnen vormen. Appelsienbomen worden als decoratie gebruikt. Er is ook een loopbrug rond het orkest gebouwd zodat bepaalde aria's deels voor het orkest gezongen werden, wat akoestisch niet ideaal was. Maar het belangrijkste aan deze productie is dat hij écht grappig is... op een verfijnde manier, zonder zangers die tegen deuren lopen of taarten in hun gezicht krijgen. De meeste slapstickachtige capriolen komen van de danser die de rol van Ambrogio speelt.

Figaro werd gezongen door Franco Vassallo. Ik had hem eerder al eens in Un ballo in maschera in Leipzig gehoord, waar ik niet echt onder de indruk was van zijn Renato. Als Figaro is hij een stuk beter, maar toch nog niet helemaal wat het moet zijn. Hij heeft weinig charisma en de coloraturen van "Largo al factotum" zijn nogal slordig. Zijn tekstprojectie is ook omfloerst en minder knapperig dan bij de rest van de bezetting, ondanks zijn Italiaanse afkomst.

Maar er werd vooral uitgekeken naar Jose Manuel Zapata (Almaviva) en Elina Garanca (Rosina) die gisteren allebei hun debuut maakten aan de Met.

Jose Manuel Zapata is nog geen echt bekende naam, alhoewel Rossini-fans hem ongetwijfeld wel zullen kennen. Ik heb hem ontdekt in La pietra del paragone in Parijs. Vooraf werd gisteren aangekondigd dat hij een verkoudheid had, maar daar was uiteindelijk bijster weinig van te merken. Alleen de hoge slotnoten van de cabaletta van "Cessa di più resistere" werden voorzichtig en met weinig kracht gezongen. Zijn stem klinkt minder metaalachtig dan die van Florez, maar verder doet hij zo ongeveer alles wat de Peruviaan ook doet. Tijdens zijn serenade "Ecco ridente in cielo" zong hij in de eerste lijn zowaar al een triller. Zijn frasering en stijlgevoel zijn voorbeeldig met voortreffelijke diminuendo's en pianissimo's in bijvoorbeeld "Se il mio nome saper voi bramate".

De Letse mezzo Elina Garanca is al heel wat beter bekend. Voorafgaand aan haar debuut kreeg ze zelfs een lang artikel en interview in The New York Sun. Gisteren vierde ze een ware triomf. Haar stem is dan ook fantastisch mooi en homogeen. In de laagte klinkt ze romig en donker voluptueus zonder rauwe bijklanken van haar borststem. Haar hoogte is dan weer gigantisch groot en met een helderheid die je eerder bij een sopraan zou verwachten. Het is alleen spijtig dat ze geen trillers zingt, zelfs niet in "Una voce poco fa". Maar voor de rest is dit een schitterende mezzo die een echte aanwinst is voor het steeds groeiend contingent lyrische mezzo's.

Bruno Praticò is de veteraan in het gezelschap. Je kan moeilijk zeggen dat hij zijn rol mooi zingt, maar hij reïncarneert zichzelf gewoon in Dr. Bartolo. Hij zingt zijn aria "A un dottor della mia sorte" met alle natuurlijkheid die je je kan voorstellen. Hij verandert zijn stem, imiteert stemmetjes, speelt met de tekst, neemt vrijheden met de noten. Het is iets wat alleen een echte Rossini-meester kan... en mag doen. Peter Rose zong tenslotte Don Basilio, waarbij hij onder andere in de Lasteraria zijn diepste noten door de zaal liet botsen.

Dit was de laatste voorstelling die ik deze week in New York zag, en het was ook de meest bevredigende.

Publicatie: zondag 13 januari 2008 om 23:44
Rubriek: Opera