Louise in Parijs

In de eerste helft van de vorige eeuw werd Gustave Charpentiers "roman musical" Louise meer dan 1000 keer opgevoerd in de Opéra-Comique. Nadien verdween hij praktisch uit het repertoire en werd zelfs nooit in Palais Garnier opgevoerd. Het werd dan ook stilaan tijd dat de Opéra National de Paris deze opera op het programma zette.

Ik had hem echter wel eerder in de zaal van de Garnier verwacht en niet in de grote zaal van de Bastille. Maar dat was misschien om praktische redenen. De regisseur André Engel verplaatste de handeling naar omstreeks 1940 en voor elke scène ontwierp Nicky Rieti een of meerdere decors. Die decors zitten in een soort gigantische container waar dan bv. het volledig naai-atelier van het tweede bedrijf of de de daken van Montmartre, waar Louise en Julien wonen, inzitten. Om al die decorstukken ergens kwijt te geraken en om ze snel te kunnen verwisselen, was waarschijnlijk de technische uitrusting van de Bastille noodzakelijk. Maar Louise is overwegend een intieme opera met veel dialogen, die baat zou hebben bij een kleinere zaal.

De spinto-soubrette Mireille Delunsch zou daar misschien ook een iets betere Louise geweest zijn. Ik hou wel van de manier waarop ze Frans zingt, alleen geraakt ze nauwelijks over de orkestbak. Enkel haar hoge noten klinken door. In "Depuis le jour" kan ze zo wel een paar hoge noten mooi piano doorheen de zaal laten zweven. Maar de rest van haar stem is praktisch onhoorbaar... gelukkig waren er boventitels. Haar tegenspeler Paul Groves is een redelijke Julien. Zijn stem klinkt goed en is duidelijk verstaanbaar, al is ze soms wat monotoon. Jane Henschel komt in eerste instantie wat hardvochtig over als Louises moeder. Maar als ze op het einde van "Le couronnement de la Muse" Louise komt smeken om terug naar huis te komen, voel je wel met haar mee.

En dan was er ook nog José Van Dam als de vader. Na zijn Germont in de Munt hadden velen hem misschien al op pensioen gestuurd. Afhankelijk van hoe je het bekijkt, heeft hij zich toen net niet of net wel belachelijk gemaakt. Maar toen kwam het vierde bedrijf van Louise... Als hij in zijn grote scène aan "Les pauvres gens peuvent-ils être heureux?" begint, doet hij dat met een inleving alsof hij deze rol al heel zijn leven zingt. Met de ontroering die hij oproept, is hij terug de grote José Van Dam van weleer. De interventies van Louise en zijn vrouw werden ook weggeknipt, waardoor de scène meteen overgaat in de scène waarin hij Louise op zijn schoot neemt om haar in slaap te zingen alsof ze nog een klein kind is. Maar aangezien Louise in deze enscenering niet aanwezig is in deze scène, staat José Van Dam helemaal alleen op het podium en wordt het een moment van terugdenken aan het verleden, waardoor de scène ook des te sterker wordt. Ik kan me trouwens geen zanger inbeelden die tijdens dat moment fysisch in staat zou zijn om hem repliek te geven. Op het moment dat Mireille Delunsch binnenkomt en "L'enfant serait sage" zingt, heeft ook zij een krop in haar keel en breekt haar stem... je zou voor minder.

Volgend jaar wordt deze productie al hernomen. Weliswaar niet met José Van Dam, maar met Alain Vernhes die zeker ook een goede vader zal zingen. Soile Isokoski zal dan Louise zingen, wat ongetwijfeld een hele verbetering zal zijn in vergelijking met Delunsch.

Publicatie: zaterdag 7 april 2007 om 18:46
Rubriek: Opera