Joyce DiDonato in Salle Gaveau
De Amerikaanse mezzo Joyce DiDonato maakt vooral furore in de mezzorollen van Rossini en Mozart. Maar ze zingt ook liederen en doet dat fantastisch.
Eigenlijk had ik gepland om gisteren in het Théâtre du Châtelet te zijn voor een liedrecital van Barbara Bonney. Maar gezien haar tijdelijke (of misschien wel definitieve) loopbaanonderbreking werd dit recital geannuleerd en Châtelet vond het blijkbaar niet nodig om een vervanging te zoeken, alhoewel de afzegging al dateert van eind augustus 2006.
Maar er zijn gelukkig verschillende concertzalen in Parijs en zo kwam ik terecht in de Salle Gaveau voor het liedrecital van Joyce DiDonato en Julius Drake. Salle Gaveau is een relatief kleine zaal. Ik schat dat er ongeveer 800 plaatsen zijn, maar ze voelt veel intiemer aan en is daardoor ideaal voor liedrecitals. Maar ondanks deze bescheiden afmetingen zat de zaal amper halfvol. De zaal heeft wel één nadeel. Ze is even goed akoestisch geïsoleerd als de zaal van het Brussels Conservatorium... elke drie minuten hoor en voel je de metro onder het gebouw doorrijden.
Het recital begon met vijf liederen van Bizet, met daaronder klassiekers als Ouvre ton coeur en Chanson d'avril. Ze zingt idiomatisch Frans, maar zou iets beter mogen articuleren. Op technisch vlak laat ze echter weinig te wensen over, waardoor ze niet beperkt is in haar interpretatieve keuzes. Een eerste hoogtepunt in dit groepje Bizetliederen viel mooi in het midden. In Pastorale kroop ze afwisselend in de huid van de herder en het herderinnetje en flirte ze tegelijkertijd met het publiek. Rossini kon moeilijk ontbreken. Giovanna d'Arco is dan een van de mogelijke keuzes. De verschillende emoties passeerden de revue met een overwegend heldhaftige lezing van deze cantate.
Na de pauze sneed ze het Spaanse repertoire aan, waarbij ze uitvoerig putte uit haar meest recente CD ¡Pasión!.
De Tonadillas van Enrique Granados stonden in schril contrast met het extraverte karakter van het eerste deel. Centraal stond La maja dolorosa. Deze drie liederen beschrijven drie aspecten van de treurende vrouw. In het eerste lied drukt ze de wanhoop van het verlies van haar man uit, in het tweede lied is er de twijfel en de ontkenning dat haar man misschien toch niet dood is om tenslotte berustend terug te denken aan vroeger. Deze drie liederen werden ingeleid door Elegia Eterna, een allegorie van de onbeantwoorde liefde, en afgesloten met No lloréis ojuelos uit Canciones Amatorias van Granados. Mijn kennis van het Spaans is praktisch onbestaande, maar toch wist Joyce DiDonato perfect de sfeer en het verdriet in deze liederen over te brengen. Ze beschikt over de mogelijkheid om iets larmoyants in haar stem te leggen, wat meteen ontroert en naar de keel grijpt.
De Siete Canciones Espagnol van Manuel De Falla zijn bekender materiaal. Omwille van hun afwisselend karakter komen ze wel vaker voor op liedrecitals. DiDonato's meesterschap bleek uit een miniatuur als El Paño Moruno. Op het eerste zicht is het een eenvoudig liedje over een laken waar een plek op gekomen is en daardoor minder waard geworden is. Een oppervlakkige zangeres zou het met een humoristische knipoog zingen. Maar de pijn uit de liederen van Granados is nog niet helemaal weggeëbd, waardoor Joyce DiDonato plotseling een andere betekenislaag blootlegt. Het officieel deel van het recital werd afgesloten met drie liederen uit de Cinco canciones negras van Xavier Montsalvatge en meer in het bijzonder met een uitbundige vertolking van Canto negro.
Bisnummers konden niet uitblijven en daarvoor wendde ze zich in de eerste plaats naar Rossini met diens Canzonetta spagnuola. En om in de Spaanse sfeer te blijven, was een bezoekje aan Rosina in Sevilla onvermijdelijk. Het ondertussen uitzinnige publiek kreeg nog een derde bisnummer... het ongelooflijk mooie wiegenlied Canción de cuna, uit diezelfde Cinco canciones negras van Montsalvatge.
Voor wie het nog niet zou beseffen... Joyce DiDonato geeft volgend seizoen ook twee keer een concert in De Munt. Noteer nu alvast 19 en/of 22 april 2008 in je agenda. Dat concert wil je echt niet missen.
Publicatie: vrijdag 6 april 2007 om 08:26
Rubriek: Liedrecital