De Vuurengel in De Munt

De Vuurengel is een van die opera's die ik wel af en toe zie opduiken in de programma's van allerlei operahuizen, maar die ik tot nu toe nog nooit gezien had. Dankzij de Munt is daar nu verandering in gekomen.

Prokofievs opera kent maar twee echte hoofdrollen: Renata, die bezeten is door de "vuurengel", en Ruprecht, die haar probeert te redden. Daarnaast is er nog pakweg een dozijn kleinere rollen. Ik was niet echt vertrouwd met deze opera en mijn eerste indruk bij deze eerste kennismaking is dat het een werk is met een paar zwakke en een paar heel sterke bedrijven. Ik vond dat het eerste bedrijf maar moeizaam op gang kwam. En het vierde bedrijf - het bedrijf waar om onduidelijke redenen Mefisto en Faust opduiken - is bij momenten zelfs belachelijk. Naar mijn aanvoelen, zou ik het niet missen als dit bedrijf gewoon weggeknipt zou worden.

De drie andere bedrijven zijn allemaal wel schitterend... het zijn ook "toevallig" de bedrijven waar Renata's bezetenheid in volle kracht op de voorgrond treedt. Als ze in het tweede bedrijf probeert Heinrich - waarvan ze denkt dat de vuurengel in hem gereïncarneerd is - op te roepen, wordt haar waanzin ondersteund met sinistere orkestkleuren (uiteraard door Kazushi Ono). Het derde bedrijf - met het duel tussen Ruprecht en Heinrich - slingert haar heen en weer tussen tegenstrijdige gevoelens. En in het laatste bedrijf sleurt ze een heel klooster met nonnen mee in haar bezetenheid. Het zijn stuk voor stuk angstwekkende scènes. Ik kan me voorstellen dat een psychiater een vette kluif aan haar zou hebben...

De regie was in handen van Richard Jones. Hij verplaatst de opera van de 16de eeuw naar een onbestemde tijd en plaats. Het decor van John Macfarlane met afgeschraapte muren en achterbuurtsfeer past perfect bij de vervallen psychologische toestand van Renata. Verwilderde (dansende) kopies van Renata geven vorm aan haar demonen. Zij probeert ze, zonder veel succes, van haar af te duwen... diezelfde bewegingen komen ook terug als die demonen niet zichtbaar zijn. In vergelijking met Renata, is Ruprecht wat bleek gekarakteriseerd.

Voor de twee titelrollen werd een dubbele bezetting voorzien. Ik zag de tweede bezetting met Elena Popovskaya als Renata. Het is een afgrijselijk lange rol, er is nauwelijks een moment dat ze niet op de scène staat. Enkel in het laatste bedrijf begint enige vermoeidheid merkbaar te worden. Tómas Tómasson zong Ruprecht. Hij heeft soms wat moeite met het volume van het orkest, maar ook hij is een indrukwekkende, dominerende vertolker.

Publicatie: donderdag 25 januari 2007 om 23:22
Rubriek: Opera