Silence Prévert in het PSK

De voorstelling rond Erik Satie was met meer dan 50 voorstellingen, gespreid over drie jaar, ongetwijfeld de meest succesvolle voorstelling in de reeks "Muziek en Poëzie". Rideau de Bruxelles hoopt met de nieuwe voorstelling Silence Prévert dit succes te evenaren.

Het team is ongeveer hetzelfde als bij Satie. De regisseur-acteur Jules-Henri Marchant draagt de gedichten voor. De tenor Jean Delescluse zingt de liederen. Deze keer worden ze muzikaal ondersteund door pianist Luc Devos en de accordeonist Didier Laloy. Hun inspiratie zijn ze deze keer gaan zoeken bij de dichter Jacques Prévert en Joseph Kosma, die verschillende van Préverts gedichten op muziek gezet heeft. Deze liederen (en gedichten) waren mij totaal onbekend, maar ze bestrijken een volledig scala van emoties... van intieme liefdesgedichten en humoristische vertellingen tot sombere, zwartgallige en cynische teksten. Heel de voorstelling (ze duurt ongeveer 75 minuten) is mooi opgebouwd met afwisseling van licht en donker. Tussendoor worden ook nog een paar zuiver instrumentale intermezzi gespeeld, die aansluiten bij de teksten. Zo speelt Luc Devos na "Quand Sir Jack l'Eventreur" - Préverts versie van Jack the Ripper - een gewelddadig "Allegro Barbaro" van Bartok (die trouwens de leermeester was van Kosma).

Centraal in de zaal staat de piano, met rechts een klein podiumpje voor de verteller. Errond zorgen tafeltjes en stoelen voor een cabaretsfeer met daarrond weer rijen van stoelen voor de rest van het publiek. De enscenering blijft zeer beperkt. Achter de piano is nog een soort catwalk met vier stoelen waarop vier zwarte hoeden liggen. Als een of meerdere van de artiesten even niets te doen heeft, gaan ze op een van die stoelen verpozen.

Het is uiteraard nog maar het begin van de reeks, maar de voorstelling verliep toch nog niet zo geölied als die van Satie. Vooral bij de overgangen tussen zang en woord valt soms een nodeloze stilte. Jean Delescluse gebruikt slechts voor één lied de partituur, maar voor een opsommingstekst als "L'inventaire" is dat begrijpelijk. Marchant is nog wel vaak aan zijn tekst gekluisterd. Het maakt niet veel verschil voor wat zijn expressie betreft. Maar het is spijtig dat hij voor elke zin het oogcontact met zijn publiek moet verbreken om even een glimp op de tekst te werpen. Maar ik veronderstel dat dit allemaal wel met de tijd zal gladgestreken worden.

Dit seizoen hebben ze, tot half januari, al meer dan tien voorstellingen gepland en die zijn nu al allemaal uitverkocht. Het zou me dan ook niet verbazen dat de reeks volgend seizoen hernomen gaat worden. Hopelijk vinden ze dan wel een geschiktere locatie. Nu spelen ze in een gang/achterzaaltje ergens onderin het PSK. Halverwege die zaal staan een reeks steunkolommen die de muzikanten scheiden van die catwalk. Ook akoestisch moet de omgeving een ramp zijn, want waarom zouden zowel de zanger als de verteller anders versterking nodig hebben... tenzij om ervoor te zorgen dat ook degenen die aan de zijkanten zitten toch ook nog iets van de tekst kunnen verstaan.

Publicatie: zaterdag 30 december 2006 om 10:28
Rubriek: Liedrecital