La traviata in De Munt (1/2)

Na Tosca in de Vlaamse Opera, is het nu de beurt aan de Munt om de nostalgische toer op te gaan. De bijna 20-jarig oude productie van Karl-Ernst & Ursel Herrmann van La traviata staat weer op het podium van de Munt. De herneming in 1994 gaat ook terug naar mijn eerste jaren in de Muntschouwburg...

Die enscenering van de Hermannen is weliswaar een traditionele productie, maar ze sprankelt nog altijd alsof ze gloednieuw is. De luxueuze decors en kostuums zijn een feest voor het oog. De gedetailleerde en doordachte personenregie is constant boeiend en komt altijd evident over. Tot in de kleinste details klopt alles... zoals de rol van Grenvil die onder zijn zwarte jas een Pierrot-kostuum draagt en nog slingers over zijn jas heeft hangen, omdat hij het carnavalfeest even ontglipt is om een patiënt te bezoeken. Of de ballons die naar binnen vliegen als Violetta in het laatste bedrijf even het raam open... waardoor het plezier buiten even het drama binnen komt verlichten.

Toen ik deze voorstelling twaalf jaar geleden zag was Elzbieta Szmytka de Violetta van dienst. Nu zingt ze nog altijd die rol in een van de twee bezettingen. Tot mijn verbazing is ze nog altijd een fantastische Violetta, die een speelse meisjesachtige invulling geeft aan de rol. Ook in het coloratuur-overladen eerste bedrijf komt ze nauwelijks problemen tegen... een korte noot hier en daar niet te na gesproken. Maar haar stem klinkt nog altijd mooi en homogeen, haar hoogte is vrij en ongeforceerd.

Maar het is vooral haar tekstinterpretatie die de emoties overbrengen en waarmee ze een geloofwaardig portret tekent. In de grote scène met vader Germont probeert ze wanhopig om hem te overtuigen van haar goede bedoelingen. Maar op een bepaald moment knakt het en werpt ze hem een opvallende "se le mie pene orribili" in het gezicht. Wat volgt is een verscheurend slot van de scène. Haar briefscène "Teneste la promessa" is even aangrijpend. Met "Addio del passato" gaat ze recht naar de ziel van haar personnage en het hart van het publiek. Die paar haperende noten op het einde maken haar extra breekbaar, maar doen geen afbreuk aan een zeer ontroerende sterfscène.

Haar Alfredo wordt door Marius Brenciu op een jongensachtige manier gezongen. Zijn mooie en heldere stem is ideaal voor deze rol en is de perfecte tegenspeler van Elzbieta Szmytka. In zijn grote scène "Lunge da lei" toont hij zijn egale legatobogen. Enkel tijdens de dramatische scène tijdens het feest van Flora, komt hij soms wat te kort... maar over het algemeen is hij een heel mooie Alfredo. Ik had vooraf enige bedenkingen bij de Germont van Vladimir Chernov, maar die bleken ongegrond te zijn. Hij houdt zijn stem beter onder controle met veel minder vibrato dan bij vorige voorstellingen. Hij geeft Germont wel een zeer hardvochtig karakter, wat een verdedigbare keuze is maar waar ik toch zo mijn bedenkingen bij heb. Zelfs in zijn "Piangi, piangi" toont hij geen medelijden of begrip... wat niet helemaal geloofwaardig overkomt voor de verdere scènes.

Over twee weken, hoor ik nog de "eerste" bezetting... maar die zullen serieus uit hun sloffen moeten schieten om even overtuigend te zijn als deze bezetting.

Publicatie: zondag 10 december 2006 om 13:38
Rubriek: Opera