Oedipe sur la Route in De Munt

Na Perelà in Parijs en Achilleus in de Vlaamse Opera is Oedipe sur la Route de derde nieuwe opera in evenveel weken tijd... en de tweede creatie voor De Munt dit seizoen.

Oedipe sur la Route is gebaseerd op de roman van Henry Bauchau, die ook het libretto geschreven heeft. Hij beschrijft hierin de tocht die de blinde Oedipus en zijn dochter Antigona maken van Thebe naar Kolonos. De muziek is van de hand van Pierre Bartholomée.

De eerste twee bedrijven zijn het sterkst. De twee bedrijven na de pauze krijgen te kampen met een toevloed van nieuwe karakters waardoor de helderheid van het verhaal verloren gaat. Het eerste deel draait enkel om de drie personages van Oedipus, Antigona en de bandiet Clios. Deze eenvoud ontbreekt in de twee laatste bedrijven waar de karakters nauwelijks voorgesteld worden. Het lijkt wel alsof heel veel aandacht geschonken wordt aan de waanzin van Oedipus in het tweede bedrijf en dat nadien al de rest nog even snel afgehaspeld moet worden. Dit onevenwicht tussen de bedrijven lijkt mij het zwakke punt van het, voor de rest interessant, libretto.

Het is ook een opera met verschillende lagen. Naast het "verhaaltje" van de reis, is er ook de psychologische reis van Oedipus op zoek naar zichzelf. Zo wordt het beeldhouwen van een golf in een rots een metafoor voor zijn waanzin. Al deze verschillende invalshoeken en interpretatieniveaus zijn moeilijk te bevatten - laat staan doorgronden - bij een eerste contact en verdienen een grondigere voorbereiding en bestudering van het libretto.

Om de rol van Oedipe te creëren werd beroep gedaan op José van Dam. Dergelijke rollen met zo'n psychologische ontwikkeling zijn hem op het lijf - en de stem - geschreven. Zijn blind gestrompel roept medelijden op, terwijl zijn gevecht met Clios ontzag wekt. Het is iets dat enkel met een gloednieuwe opera kan gebeuren, maar ik betrapte mij er verschillende keren op dat ik met spanning uitkeek naar de afloop... wat een indicatie is voor de inleving waarmee José Van Dam de rol speelt.

De sopraan Valentina Valente zingt Antigone met een naar mijn gevoel wat lichte stem... Ik kan me niet ontdoen van het gevoel dat ik eerder een dramatische sopraan verwachtte voor deze rol. De rol van Clios wordt wel door de iets robuustere stem van Jean-Francis Monvoisin ingevuld.

Philippe Sireuil koppelt een stijlvolle en beheerste regie met een sober maar toch indrukwekkend decor, dat bestaat uit gigantische rotspartijen, waar een woeste harmonie vanuit gaat.

Na de miskleun van Ballata heeft De Munt met deze productie de balans terug in evenwicht gebracht.

Publicatie: vrijdag 21 maart 2003 om 10:31
Rubriek: Opera