Il Grand' Inquisitor

Giulio Cesare - William Christie

Vorige zomer was Handels Giulio Cesare dé succesproductie van het Glyndebourne Festival. Vanaf deze week hernemen ze daar die productie met een grotendeels nieuwe bezetting, maar uit de voorstellingen van verleden jaar werden een paar DVD's gedestilleerd.

Het succes van deze productie stoelt op enerzijds een fantastische bezetting onder leiding van William Christie, die het Orchestra of the Age of Enlightenment dirigeert, en anderzijds een onderhoudende productie zoals we die van David McVicar kunnen verwachten.

Op één van de drie DVD's staat een documentaire met als titel "Entertainment is not a Dirty Word". Het geeft al aan wat voor productie McVicar gemaakt heeft... alhoewel het niet allemaal puur entertainment is. Zoals gewoonlijk volgt hij het ritme van de muziek in zijn enscenering. Hij combineert terughoudende en verstilde scènes, zoals het slotduet van het eerste bedrijf tussen Cornelia en Sesto, met spektakelstukken... bijna al de aria's van Cleopatra vallen daaronder.

In zijn enscering mengt hij verschillende invloeden. In het decor herkennen we een baroktheater. Met verschillende prosceniumbogen wordt het perspectief gecreëerd. Er is zelfs een barokke zeemachinerie aanwezig. De kostuums dateren van het einde van de 19e eeuw, toen Egypte nog een Britse kolonie was. Tenslotte zijn er de Bollywoodinvloeden, die hun weerslag vinden in de talloze dansen en choreografieën (van de "bewegingsregisseur" Andrew George) die vooral Cleopatra tijdens haar aria's te dansen krijgt.

Danielle de Niese zong die rol van Cleopatra (oorspronkelijk was Rosemary Joshua voorzien). Wat ze presteert, is onwaarschijnlijk. Zowel tijdens haar eerste aria "Non disperar, chi sa" als haar laatste aria "Da tempeste il legno infranto" doet ze allerlei dansroutines terwijl ze ook nog een reeks coloraturen moet afvuren. Soms lijken de bewegingen meer op een stewardess die de veiligheidsvoorschriften uitlegt, maar het is wel indrukwekkend en zeer onderhoudend. Zelfs "V'adore, pupille" wordt verlevendigd door ingestudeerde armbewegingen. Maar daarnaast zijn er ook de intiemere momenten, zoals "Se pietà" op het einde van het tweede bedrijf of het beroemde "Piangerò la sorte mia". Ze zingt deze laatste aria niet als een zuiver lamento. Er is een constante ondertoon van haat waarneembaar... er wordt zelfs een demonische lach tussengegooid. Tenslotte, als ze de sensualiteit van een zijden laken illustreert tijdens "Venere bella", wordt het duidelijk waarom de Telegraph haar als "soprano sex kitten" omschreef...

Haar Giulio Cesare is Sarah Connolly. Zowel dramatisch als vocaal is ze een overtuigende Cesare... ze ziet er zelfs mannelijk uit. Cesare's aria's zijn een stuk rustiger geregisseerd, alhoewel "Va tacito nascosto" ook een klein choreografietje meekrijgt. Connolly straalt ook de nodige autoriteit van een keizer uit en zingt een mooie "Se in fiorito ameno prato", terwijl de violist mee op het podium staat om de echo-effecten nog duidelijker te maken. In fel contrast daarmee staat de snelle en heroïsche aria "Al lampo dell'armi". Ze vuurt de coloraturen in sneltreinvaart af, zonder over haar tong te struikelen en zonder dat de individuele noten onduidelijk worden.

Cornelia is de meest tragische rol van de opera... haar man Pompeo werd door Tolomeo onthoofd. Haar aria's zijn de grote rustpunten in deze productie en worden met heel weinig middelen in beeld gebracht. Patricia Bardon geeft uiting aan haar verdriet in "Priva son d'ogni conforto", en bewaart haar waardigheid in "Nel tuo seno, amico sasso". Heel anders is de reactie van Sesto, haar zoon, die constant uit is op wraak. Angelika Kirchschlager is een onverwachte keuze, aangezien ze niet echt bekend is omwille van haar barokvertolkingen. Maar Sesto's wraakgevoelens krijgen een intense uitdrukking in "Svegliatevi nel core" en in "L'angue offeso mai riposa" klinkt ze heel vastberaden. McVicar lijkt wel niet veel inspiratie te hebben voor Sesto. Want Kirchschlager zingt zowat elke aria terwijl ze op haar knieën zit, meestal houdt ze ook nog een pistool voor zich uitgestrekt. Spijtig dat deze rol nogal eendimensionaal ingevuld werd.

Christopher Maltman zingt de relatief kleinere rol van Achilla. Als "bad guy" uit de entourage van Tolomeo, komt hij hatelijk en zelfs weerzinwekkend over, wat een perfecte vertolking is van deze rol. De rollen van Tolomeo en Nireno worden respectievelijk door de contratenors Christophe Dumaux en Rachid Ben Abdeslam gezongen. Ook zij zetten een overtuigende vertolking neer... alhoewel ik de klank van een contratenor lachwekkend blijf vinden in een dramatische rol als die van Tolomeo.

Publicatie: dinsdag 1 augustus 2006 om 07:46
Rubriek: CD & DVD