La voix humaine in het PSK

Het Muntorkest trok naar het PSK voor een volledig Poulenc-concert onder leiding van Stéphane Denève, waarbij ze verschillende aspecten van Poulencs oeuvre voorstelden. Voor de pauze was dat de orkestsuite Les Biches en het "Concerto choréographique" Aubade voor piano (Eric Le Sage) en danseres (Su Wen-Chi).

Maar het interessante deel kwam uiteraard na de pauze met de opera La voix humaine. Het was de Amerikaanse sopraan Catherine Malfitano die zowel de rol van 'La femme' als de regie voor haar rekening nam. Er is niet veel meer nodig dan een telefoon en een bed (of een fauteuil zoals in deze enscenering) als hulpmiddelen. Het orgel was verstopt achter een zwarte muur, zodat er ook wat met de belichting gedaan kon worden.

Voor de rest was de helft van het (vergrote) podium overgelaten aan de dramatische kwaliteiten van Malfitano. Dramatiek is het sleutelwoord in haar interpretatie. Al heel snel komen er dramatische uitbarstingen en is ze ver verwijderd van het ideale jonge meisje van iemand als Denise Duval (die de rol ongeveer 50 jaar geleden gecreëerd heeft en wier opname voor mij nog altijd dé referentie is).

Maar dat neemt niet weg dat Malfitano een consequente en gevarieerde, sterk expressieve vertolking gegeven heeft. Het overschakelen tussen de verschillende emoties doet ze heel goed. Als bijvoorbeeld plots de telefoonverbinding verbroken wordt, dan wordt ze weer even zichzelf en moet ze geen toneel meer spelen tegenover haar toekomstige ex-minnaar aan de andere kant van de lijn. Ze eindigt haar monoloog door de draad uit de telefoon te trekken terwijl ze herhaaldelijk "Je t'aime" roepend in de richting van het licht van de zijdeur wandelt, terwijl de rest van de zaal donker gemaakt wordt.

Voor een monoloog van deze lengte - ca. 45 minuten - is een perfecte uitspraak uiteraard cruciaal... zeker als de boventiteling omwille van "technische problemen" niet werkte. Ik had het geluk dat ik heel dicht vooraan zat en vaak recht in de projectielijn van Malfitano. Op die momenten was ze goed verstaanbaar, maar als ze toevallig aan de andere kant van het podium stond of in een andere richting zong, dan was ze plots onverstaanbaar geworden. Ook als ze forte zingt of snel veel woorden moet verwerken, dan wordt het één grote puree. Dus ik vermoed dat mensen die iets verder wegzaten, wat meer problemen hadden met dit aspect.

Het is waarschijnlijk de combinatie van een net té dramatische interpretatie en een plaats té dichtbij het podium en niet-perfecte dictie. Maar op geen enkel moment kon ik met haar meevoelen in wat ze verondersteld werd door te maken... al deed ze nog zo haar best.

Publicatie: dinsdag 30 mei 2006 om 22:41
Rubriek: Opera