Juan Diego Flórez in De Munt

Bij sommige concerten zijn de verwachtingen zo hoog gespannen dat ze haast onrealistisch zijn... Maar sommige concerten lossen effectief die verwachtingen in. Het Gala van de Vrienden van De Munt was er zo een. Als je de tenor Juan Diego Flórez uitnodigt, dan weet je wat je kan verwachten: hoge noten en coloraturen. En dat is exact wat hij ons gaf... en nog wat meer.

De verwachtingen voor zijn openingsaria waren bij mij echter niet zo hoog. Tamino's Bildnis-aria ligt zeker niet binnen zijn normaal repertoire. Zijn Duits blijkt echter beter te zijn dan verwacht, maar een paar inzetten net onder de toon waren wel onverwacht. Met Don Ottavio's Il mio tesoro bleef hij bij Mozart, maar komen we al dichter bij zijn natuurlijk (Italiaans) habitat. Met deze aria maakte hij indruk met zijn ongelooflijke ademtechniek. De meeste tenors die naam waardig, zingen tegenwoordig "Cercate di asciugar" in één adem... maar toen hij ook "Nunzio vogl'io torna-a-a-a-a-a-a-a-a-a-ar" in één keer zong, lag zo ongeveer het hele publiek aan zijn voeten. Je zit gewoon te wachten tot wanneer hij naar adem hapt, en dan blijkt dat niet nodig te zijn... sterk.

De hoge noten en belcanto-lijnen kwamen de eerste keer met E' serbato a questo acciaro van Bellini en Donizetti's Spirto gentil. Ik blijf nog wel met de vraag zitten of hij ook trillers kan zingen. In die aria van Fernado zijn er momenten waar een triller op een natuurlijke manier kan ontstaan, maar ze bleven achterwege. Hij rondde af met twee Rossini-aria's... en dan komt hij pas echt thuis waarbij je van de ene verbazing in de andere valt, omwille van de combinatie van stemcontrole, het gemak waarmee hij hoge noten de zaal inslingert en al die kleine nootjes zingt. Met zijn eerste bisnummer - Almaviva's Ah il più lieto - zette hij nog eens de puntjes op de i.

Het is trouwens ook opvallend dat, ondanks zijn hoge extensie, hij toch ook aan andere kant van zijn tessituur nog redelijk resonant klinkt. Daarom misschien dat hij zich met zijn tweede bisnummer La donna è mobile aan Verdi waagt, inclusief lang aangehouden hoge si-bemol (?). Het is misschien op het randje van de goede smaak, maar het is wel opwindend... een staande ovatie was dan ook onvermijdelijk.

Publicatie: vrijdag 17 februari 2006 om 23:40
Rubriek: Concert