José van Dam en Alessandra Marc in De Munt

Het concert dat vanavond in de Munt gegeven werd, had als titel "Het ontstaan van het verisme". Onder die noemer verzamelden ze opera-aria's van Verdi tot Puccini, die uitgevoerd werden door José Van Dam en Alessandra Marc.

Ik vraag me af wie het "briljante" idee had om te beginnen met de Preludio van Simon Boccanegra... dit is de meest onwaarschijnlijke opener van een concert dat maar denkbaar is, vooral omdat er eigenlijk geen echt einde is en de muziek organisch ontwikkelt naar de eerste scène. Maar die ontwikkeling is uiteraard hier onmogelijk, dus wordt ze plots afgebroken. Als ze dan toch met Boccanegra hadden willen beginnen, dan hadden ze misschien beter de Preludio van de 1857-versie genomen, die klinkt tenminste toch een beetje als een ouverture.

Het vervolgde met Don Carlos. Als José Van Dam de monoloog van Philippe, "Elle ne m'aime pas", zingt, dan weet je wat je kan verwachten van zijn verinnerlijkte interpretatie. Je weet dat zijn lage noten er niet meer echt zijn. Je weet dat zijn stem wat droog klinkt en niet meer draagt zoals vroeger. Zijn benadrukking van 'Si la Royauté nous donnait le pouvoir' is wat magertjes, maar 'la trahision se trame' is verscheurend. Maar hij tekent tenminste een portret van de vorst... wat niet kan gezegd worden van Alessandra Marc als ze zich op "Toi qui sus le néant" (beter bekend in het Italiaans als "Tu che la vanità") stort.

Dit moet zowat de meest verschrikkelijke stem zijn die ik de laatste tijd gehoord heb. In haar geval kan zelfs niet meer eufemistisch gezegd worden dat ze intonatieproblemen heeft... ze kan gewoon geen twee juiste noten na elkaar zingen. Heel haar aria is een ramp van het begin tot het einde met een toon die op een onaantrekkelijk manier uit haar keel geperst wordt. En dan kreeg ze daar zelfs nog applaus voor ook ! Ik kan me niet voorstellen dat iemand zelfs maar de moeite wil doen om te applaudisseren voor dit misbaksel dat ze de zaal inbrult. Maar de Munt had via het programmaboek al subtiel aangekondigd dat ze een "dramatische" sopraan is... en dat was ze... dramatisch in alle mogelijk denkbare betekenissen van het woord. Als dit een zangeres moet voorstellen, dan weet ik het niet meer. Dit is geen enkel operahuis waardig.

Na Verdi kwam Boito met zijn Mefistofele. José Van Dam zong een venijnige "Ave, Signor" waarna Alessandra Marc Margherita's "L'altra notte in fondo al mare" in de vernieling zong. Na het tussendoortje met de Urendans uit La gioconda zou ze - net voor de pauze - ook nog "Suicidio" zingen... maar toen stond ik al aan de vestiaire. Er was al voldoende bloed gevloeid, dat ik deze (zelf)moord niet ook nog eens wou meemaken.

Publicatie: vrijdag 16 december 2005 om 22:13
Rubriek: Concert