Il viaggio a Reims in De Munt (1/2)

Rossini's "cantata scenica" Il viaggio a Reims is berucht omwille van zijn eindeloze bezetting. Het is niet dat elke rol zo groot is, maar al de aria's, duetten en ensembles, vragen toch voor pakweg een dozijn eersteplanszangers. Het casting departement van de Munt heeft blijkbaar ergens een hoorn des overvloeds, want ze voorzien meteen een dubbele bezetting.

Het verhaaltje is onbestaande... een groep reizigers vanuit heel opera is op weg naar Reims voor de kroning van Charles X, maar geraken vast in de herberg "De gouden lelie" omdat er nergens nog een paard te vinden is om hun koets te trekken... dus houden ze zich onledig met flirten en feesten.

Voor de productie heeft de Munt de Pesaro-enscenering van Luca Ronconi ingehuurd, die al van 1984 dateert. Ronconi maakt gebruik van video, wat 20 jaar geleden waarschijnlijk wel redelijk origineel geweest moet zijn. De zangers worden in close-up op drie schermen geprojecteerd. Deze beelden worden afgewisseld met een "live" reportage van Charles X die met zijn gevolg uit het Brusselse stadhuis vertrekt en via een ommetje langs de kerk op het Koningsplein en de Hubertusgalerij naar de Munt reist... waar hij - uiteraard - op het einde van de voorstelling in de zaal arriveert. Het slaat natuurlijk nergens op - waarom zou Charles X uitgerekend naar die herberg reizen - maar het herkenningseffect zorgt voor voldoende entertainment... net zoals het marionettentheater aan het begin van het tweede bedrijf. Om de verschillende rollen uit elkaar te houden draagt elk zanger zijn respectievelijke vlag rond de schouders, efficiënt en kleurrijk (zeker in het voor de rest volledig witte decor).

Ik heb een voorstelling met de "tweede" bezetting gezien. Voor een tweede bezetting was het niet slecht, de meeste zangers voldeden. Enkel Joan Martín-Royo viel echt uit de toon met zijn stemloze Lord Sidney. Een paar zangers vielen om positieve redenen op. In de eerste plaats Annamaria Dell'Oste die een sprankelende Contessa di Folleville zong. De tenor Daniele Zanfardino begon hoopvol met "Nel suo divin sembiante", het duet van Cavaliere Belfiore met de dichteres Corinna. Hij heeft een aangename lichte stem, maar halverwege zat hij zonder adem. Corinna heeft zo ongeveer de grootste rol, maar werd bleek en saai vertolkt door Anna Rita Taliento... allemaal wel mooi, maar niet echt opwindend. Verder viel ook Denis Sedov nog op met de cataloogaria van Don Profondo.

Volgende week hoor ik de eerste bezetting...

Publicatie: donderdag 3 november 2005 om 20:01
Rubriek: Opera