Ariadne auf Naxos in Antwerpen

Met de renovatiewerken in de Antwerpse Opera is men gedwongen om uit te wijken naar andere - en kleinere - zalen in Antwerpen. Het is dan ook geen echte verrassing om Strauss' opera Ariadne auf Naxos in hun programmatie te vinden. De Vlaamse Opera heeft hiervoor de productie van Paul Curran binnengehaald, die eerder in het Teatro la Fenice opgevoerd werd... en nu in deSingel.

De twee delen van de opera - de proloog en de opera-in-de-opera - worden ook scenisch duidelijk onderscheiden. De voorbereidingen tijdens de proloog spelen zich af in de kleedkamers van de twee gezelschappen. Dat is allemaal goed verdedigbaar, maar toch komt de proloog nooit echt op gang. Er vallen zelfs af en toe dode momenten, waardoor de continuïteit helemaal zoek is.

De opera "Ariadne" speelt zich dan af in het paleis van "de rijkste man van Wenen" waar een typisch barokachtig theatertje opgesteld staat met doeken die voor het perspectief moeten zorgen en geschilderde golven als achtergrond. Vooraan op de scène zitten dan de gasten... die een voor een tijdens de voorstelling afdruipen tot enkel nog de Haushofmeister overblijft. Ik kan die gasten geen ongelijk geven. De dode momenten die tijdens proloog slechts sporadisch voorkwamen, stapelen zich hier op tot een - letterlijk - slaapverwekkende voorstelling die met horten en stoten verliep. Zelfs de verschijning van Zerbinetta in bunny-pakje kon daar niets aan veranderen.

De Vlaamse Opera heeft een heel homogene bezetting verzameld... homogeen in haar middelmatigheid. Eigenlijk vond ik de muziekleraar Sten Byriel en de dansmeester Guy De Mey nog het best van allemaal.

Stephanie Houtzeel zong de componist. Deze rol wordt wel vaker door mezzo's gezongen, alhoewel het een sopraanpartij is (een aantal jaar geleden in de Munt werd de rol bv. door Susan Chilcott gezongen). De rol levert weliswaar geen grote problemen op voor Stephanie Houtzeel, maar als ze over de verdediging van de "Heilige Kunst" zingt, mag het best wat etherischer en lichter. De coloratuurpartij van Zerbinetta werd gezongen door Sine Bundgaard. En haar vertolking was exemplarisch voor de hele voorstellling. Bij momenten leek ze wel te markeren in plaats van door te zingen, wat dat horten-en-stoten van de regie nog meer versterkte.

De twee "grote" rollen van de Primadonna/Ariadne en de Tenor/Bacchus werden respectievelijk gezongen door Mariana Zvetkova en Jeffrey Dowd. Ik herinner me Zvetkova van haar deelname aan de Koningin Elizabethwedstrijd in 1996, waar ze me toen opviel omwille van haar gigantische stem (1996 was trouwens ook het jaar van Ana Camelia Stefanescu... en Stephanie Houtzeel). Van dat overrompelende heb ik nu niet veel meer gemerkt. Maar haar stem geeft nog wel die grote indruk, met een "Slavisch vibrato" die vooral tijdens de proloog soms de kop opstak... maar die mij niet echt stoorde. Het duet op het einde van de opera was dan ook de eerste keer tijdens de voorstelling dat ik terug "wakker" werd en het gevoel had dat ik in een operavoorstelling zat. Alleen spijtig dat we daar meer dan twee uur op moesten wachten.

Publicatie: donderdag 6 oktober 2005 om 22:55
Rubriek: Opera