La Cenerentola in Essen

Als oudejaarsproductie voerde de opera van Essen gisteren hun nieuwe productie van La Cene­rentola op. Wie hoopte op een feestelijke voorstelling kwam bedrogen uit.

Alidoro, Angelina (foto © Matthias Jung)

Regisseur Bruno Klimek heeft een vrij armetierige productie gemaakt. Het begint al met het decor. Decorontwerper Jens Kilian heeft niet veel moeten doen: enkel een parketvloer en een stapel vuilzakken bedenken. Daarnaast bedacht Klimek een idioot kader dat via de boventitels tijdens de ouverture aan het publiek duidelijk gemaakt wordt: de prins zit op zwart zaad en zoekt een rijke huwelijkspartner, daarnaast heeft Don Magnifico een hoop schulden en probeert een van zijn dochters rijk uit te huwelijken. Dat is uiteraard allemaal totaal overbodig, temeer dat het sprookje daardoor gereduceerd wordt tot een belachelijke soap, waarin de rol van Alidoro niet past en de tekst hier en daar wat aangepast moet worden. Angelina is een kuisvrouw die rondrijdt met een poetskar, die dan een "koets" wordt om naar het feest te gaan. Alidoro verrijst uit een berg vuilzakken, zelf gekleed in vuilzakken waaronder een goudkleurig pak lijkt te zitten. Angelina verschijnt dan ook in goud gekleed op het paleis.

Een minimalistische regie hoeft voor deze opera - misschien wel mijn favoriete Rossini-opera - geen probleem te zijn, als het muzikaal tenminste in orde zou zijn. En dat is het grootste probleem van deze voorstelling. Christina Clark en Cassandra Doyle slagen er als de twee stiefzusjes niet in om de voorstelling op gang te trekken. Alec Avedissian is een rampzalige Dandini, die weinig blijk geeft van enig buffo-gevoel, geen lage noten heeft en worstelt met de juiste toon. Mykhailo Kushlyk maakt aanvankelijk wel een goede indruk als Don Ramiro, maar met "Si, ritrovarla io giuro" zakt hij door het ijs als elke hoge noot een beproeving wordt.

Don Magnifico werd dan weer wel aanvaardbaar gezongen door Vincenzo Nizzardo. Hij heeft een uitstekende donkere bas, waarin ik eerder dramatische rollen hoor in plaats van een buffo-bas. Maar hij ratelt goed doorheen "Miei rampolli femminini" of "Intendente... reggitor?". Ook Baurzhan Anderzhanov is een degelijke Alidoro. En dan is er tenslotte de titelrol, die gezongen werd door Liliana de Sousa. Zij zet wel een overtuigende Angelina neer met een mooie ronde en warme mezzo, al knetteren haar loopjes niet zoals de "echte" Rossini-specialisten. Haar slot-rondo is goed, maar wordt nodeloos bemoeilijkt door de regisseur die haar de rest van de bezetting laat opleiden tot poetshulp. Als er één moment in de opera is waar slapstick niet aan de orde is, dan is het daar wel.

Publicatie: woensdag 1 januari 2025 om 20:33
Rubriek: Opera