Thomas Quasthoff in het PSK

Het heeft lang geduurd, maar eindelijk heeft Thomas Quasthoff de weg gevonden naar het PSK. Als onderdeel van een mini-toernee met het Freiburger Barockorchester maakte hij vandaag zijn debuut in de zaal Henry Le Boeuf. Wat Quasthoff betrof, stonden er vier Mozartaria's op het programma.

Ik heb Quasthoff al verschillende keren in andere zalen gehoord en ik was daarom zeer benieuwd om zijn stem eens te kunnen horen in "onze" zaal... kwestie van een akoestisch referentiepunt te hebben. Zijn muzikaliteit en expressie staan uiteraard buiten kijf, maar het gemak waarmee hij de zaal vult en de manier waarop zijn stem weerkaatst wordt en letterlijk deel wordt van de zaal, heb ik nog maar weinig andere zangers weten doen.

De eerste aria - Leporello's Cataloogaria - werd passend ingeleid met de ouverture van "Don Giovanni". De aria is een kolfje naar Quasthoffs hand. Aangezien hij zich niet echt moet bekommeren om vocaal-technische beperkingen kan al zijn aandacht gaan naar het zoeken naar en spelen met zijn repertoire aan kleuren. Zijn Leporello klinkt enigszins venijnig, maar vooral spottend tegenover Donna Elvira. Maar het mooie is als hij de vrouwen in zijn catalogus beschrijft. Elk type wordt treffend gekarakteriseerd... van de brede "grassotta" en de verfijnde "piccina" tot de statige "baronesse". De mars van "Idomeneo" ging vlot over in de eerste concertaria van de avond Cosi dunque tradisci ... Aspri rimorsi atroci. Deze aria heeft een heel ander karakter. Nu verandert hij zijn expressie naar woede en verdriet, wanhoop en eenzaamheid. De diepe donkere ingehouden woede van 'il terror' wordt afgewisseld met een bewust lelijk gezongen 'fuggi'.

Het eerste deel werd afgesloten met toneelmuziek van "Thamos, König in Ägypten". Na de Parijse symfonie kwam Per questa bella mano met de contrabas als tweede solist (Love Persson). Quasthoff vertelde eerst iets over de vermoedelijke ontstaansgeschiedenis van die aria en toonde daarna hoe mooi ook het bovenste deel van zijn stem kan klinken. De trillers in die aria waren weliswaar niet perfect, maar werden toch verdienstelijk uitgevoerd. Na de zesde beweging van de Haffner-serenade eindigde Quasthoff met Mentre ti lascio, o figlia. 't Is te zeggen... op het bisnummer na... Sarastro's In diesen heil'gen Hallen. Officieel is Quasthoff een bas-bariton, maar zijn lage basnoten zouden menige "echte" bas jaloers maken. Bij Quasthoff is het geen zwak-resonerend gebrom in de diepte, maar echte dragende noten. De laatste zin '... ein Mensch zu sein' eindigt hij uiteraard met de lage optie. Maar dan nog krijgt het centrale woord uit de hele aria - "Mensch" - alle grandeur die het verdient.

Wie Quasthoff vandaag gemist heeft, krijgt volgend seizoen nog een kans. Dan komt hij terug naar het PSK voor een duorecital - met niemand minder dan Angelika Kirchschlager - op 2 mei 2006. Ik weet niet wat bozar nog allemaal in petto heeft, maar Quasthoff en Kirchschlager samen op één podium brengen, is voor mij voldoende om dat nu al uit te roepen tot hét absoluut-niet-te-missen recital van volgend seizoen.

Publicatie: maandag 14 maart 2005 om 23:20
Rubriek: Concert