La traviata in Parijs

Vier jaar geleden ging een nieuwe productie van La traviata in de Palais Garnier in première. Om een of andere reden was die een groot succes en wordt nu hernomen in de Bastille.

Violetta, Alfredo (foto © Vahid Amanpour)

Het idee van Simon Stone was om Verdi's opera naar de hedendaagse tijd te verplaatsen, naar analogie met Verdi die La traviata ook in zijn eigen tijd situeerde. Violetta is uiteraard geen courtisane, maar een internetfenomeen dat haar privay verkwanselt in ruil voor "clicks" en "likes" op de sociale media. Dat aspect wordt opdringerig in de verf gezet door voorbijlopende berichten te projecten op de twee wanden van een halve doos.

Dat is meteen ook het enige decor dat Bob Cousins bedacht heeft. Die doos staat dan op een draaiplateau dat bijna constant ronddraait, waardoor telkens nieuwe scènes getoond worden: een standbeeld van Jeanne D'Arc, een auto waarop gevreeën wordt, een tractor, een kapelletje, of een ziekenbed... Dat stoort allemaal niet erg, maar het brengt ook niet veel bij.

Nadine Sierra zong Violetta met een grote, glanzende stem, maar vooral met Amerikaanse efficiëntie. Alle noten worden gezongen - al zijn de loopjes in "Sempre libera" wat slordig - maar ik voelde op geen enkel moment enige emotionele betrokkenheid. Zelfs de scène met Germont kon me niet ontroeren, net zo min als "Addio del passato". Zeg maar, een klinische vertolking.

René Barbera was dan toch wat beter. Zijn stem doet me soms wat denken aan de jonge Ramon Vargas. Hij zingt een passionele Alfredo, al moet hij "De' miei bollenti spiriti" zingen terwijl hij in een ton staat druiven te vertrappelen... het zijn dit soort regisseursgrapjes die de geloofwaardigheid van de opera verder onderuit halen. Ludovic Tézier leende tenslotte zijn bronzen bariton om een meelevende Germont te portretteren.

Publicatie: dinsdag 6 februari 2024 om 07:43
Rubriek: Opera