Les contes d'Hoffmann in Luik

Na twintig jaar, brengt de Waalse Opéra een nieuwe productie van Les contes d'Hoffmann, in een regie van Stefano Poda die in 2019 al in Lausanne te zien was.

Dapertutto, Giulietta

Poda is ook verantwoordelijk voor de visuele uitwerking. In een monumentaal rariteitenkabinet als decor krijgen we in elk bedrijf een verzamelaar: Spalanzani heeft een collectie automaten, Crespel laat zich door zijn zingende vrouw en dochter inspireren om operadiva's in kasten te steken (van Colbran over Callas en Tebaldi tot Sutherland), en Giulietta laat zich omringen door andere courtisanes zoals Violetta of Thaïs. Zoals bij eerdere Poda-producties die we in Luik zagen, is er weinig kleur, maar visueel wel zeer geslaagd. Een kast met ene "Angela de Angeli" alias de moeder van Antonia lost op een elegante manier haar verschijning op. De Muze lijkt een hulpje te zijn van een duivelse Lindorf, die vrij eenvormig blijft doorheen zijn drie andere incarnaties.

Af en toe is er een zangeres die zich waagt aan de uitdaging om de vier geliefden van Hoffmann te vertolken. Dat is meestal geen groot succes omdat altijd wel een of twee rollen niet echt goed zitten. In het geval van Jessica Pratt is er geen enkele rol die overtuigt. In Olympia's "Les oiseaux dans la charmille" raakt ze de hoge noten te vaak aan de verkeerde kant. "Elle a fui, la tourtelle" is iets beter, maar is vooral luid en snerpend met een breed vibrato... niet meteen een onschuldige Antonia. En als Giulietta lijkt ze aan het einde van haar stem te zitten, met veel piepende en heterogene klanken.

Oorspronkelijk zou Celso Albelo de titelrol zingen, maar hij had al vroeg afgezegd omwille van gezondheidsredenen en werd vervangen door Arturo Chacón-Cruz. Hij is nooit de meest subtiele zanger geweest en ook zijn Hoffmann kent maar twee standen, aan en uit. En als hij aan staat, is het continu forte... wat wel voor een opwindende "Il était une fois à la cour d'Eisenach" zorgt, maar de verveling slaat vrij snel toe. Erwin Schrott zingt in een of andere vreemde taal, Frans is het meestal niet... maar hij is wel een goede duivel met een passend timbre, veel vocale kleuren en een sardonische expressie.

Julie Boulianne is een dramatisch-donker gekleurde Nicklausse, zeker een van de betere stemmen van de avond met een mooie "Aux cendres de ton coeur" waarmee de opera afgesloten werd. Op vocaal vlak was het deze keer geen hoogvlieger in Luik. Het is ontmoedigend als de Spalanzani van Valentin Thill de beste zanger van de avond was.

Publicatie: woensdag 22 november 2023 om 17:47
Rubriek: Opera