Idomeneo in Luik

Terwijl De Munt een oud-intendant terug binnengehaald heeft om een nieuwe opera te componeren, doet de opera van Luik hetzelfde met de Jean-Louis Grinda... maar dan als regisseur voor Idomeneo.

Idamante, Idomeneo, Elettra (foto © )

In een eenheidsdecor van Laurent Castaingt en tegen een videoachtergrond van een zee, tekent Grinda een heldere regie in een mooie productie. Het is eigen aan een opera seria dat het soms nogal statisch kan worden en dat is hier niet anders: grote aria's worden ouderwets aan de rand van het podium gezongen, maar in de duetten en ensembles zorgt hij wel voor interactie tussen de protagonisten. Anderzijds doet hij dan weer weinig tot niets met een dramatisch moment zoals de verschijning van het zeemonster.

De jonge tenor Ian Koziara zet een indrukwekkende Idomeneo neer. Hij zingt met een ruime stem die mooie baritonale kleuren heeft. "Fuor del mar" wordt een spektakelstuk met goede loopjes en geïnterpoleerde hoge noten in de reprise. Nino Machaidze laat het ook vocaal knetteren als Elettra, in het bijzonder in de adembenemende staccato coloraturen van "D'Oreste, d'Ajace". Ze leeft zich goed in in haar rol van de jaloerse prinses, zingt met de nodige nuance en met opvallend veel metaal in haar stem.

Dat geldt ook, zij het in iets mindere mate, voor de Ilia van Maria Grazia Schiavo. Ze zingt met een grote lyrische sopraan die ook niet misstaan zou hebben als Elettra... waardoor de twee sopranen moeilijker te onderscheiden zijn. Aanvankelijk doet ze nog weinig met haar openingsaria "Padre, germani, addio", gewoon één lange stroom klank. Er komt pas wat meer textuur in haar vertolking vanaf "Se il padre perdei". Tenslotte, vond ik de Idamante van Annalisa Stroppa lichtjes teleurstellend. Haar vertolking blijft steken in één expressie en één volume.

Publicatie: woensdag 20 september 2023 om 16:37
Rubriek: Opera