Sophie Rennert in Schwarzenberg

Sophie Rennert is goed op weg om een hele grote liedzangeres te worden. Gisteren gaf ze samen met Joseph Middleton weer een overweldigend recital in de Angelika-Kauffmann-Saal.

(foto © Schubertiade Schwarzenberg)

Deze week kunnen de Schubertiadegangers zich perfect vereenzelvigen met het eerste vers van Lust der Sturmnacht uit de Kerner-Liederkreis: "Wenn durch Berg und Tale draussen / Regen schauert, Sturme brausen". Rennert geeft Schumanns liedcyclus een dramatische start, maar neemt op tijd gas terug... "Ruht es sich so süss hier innen". Terwijl is Middleton een attente pianist die voor mooie echo's zorgt in harmonie met Rennerts stem. Als later het jonge gras van Erstes Grün door de sneeuw priemt, zal hij dat verklanken met een ijle, slanke pianoklank. En als de herhaalde crescendo's van Stille Tränen tot fortissimo leiden, dan speelt hij die met een gebalde intensiteit zonder Rennert te overstemmen.

Met het tweede lied Stirb, Lieb' und Freud' moet Rennert niet veel doen om te ontroeren: een hemels mezza voce voor het gebed "O Jungfrau rein" of een etherische hoogte voor "Zur Nonne weiht" zijn voldoende om de tranen te laten stromen. Een bruisende vertolking van Wanderlied eindigt met een Sehnsuchtvolle laatste strofe. Auf das Trinkglas eines verstorbenen Freundes voert ze uit als een groot decrescendo tot een morendo-einde als het besef van de gestorven vriend doordringt. De twee laatste liederen - Wer machte Dich so krank? en Alte Laute, allebei met dezelfde melodie - waren een voorbeeld hoe je spanning kunt vasthouden. Een intens mezza voce dwingt het publiek tot stilte, je kon een speld horen vallen.

Na de pauze bracht ze nog meer spannende vertolkingen, nu van Schubertliederen. Een opgewekte Der Musensohn met ondeugende pretlichtjes - "Ich kann sie kaum erwarten" - of een groots opgebouwde Willkommen und Abschied met toenemende intensiteit tonen haar meesterschap. Im Frühling bracht ze met een perfecte bitterzoete mengeling van enerzijds vreugdevolle herinneringen en anderzijds verdriet omwille van de gestorven geliefde. Het andere Schulze-lied Über Wildemann zong ze met een intense blik en een geut stromende waanzin. Over een stroom van klank gesproken... Du bist die Ruh was een sterk staaltje stembeheersing met een eindeloze adem, zelfs de "erhellt" zingt ze ingebed in de frase zonder extra adempauze... kippenvelmomenten alom. Ontelbare kleuren passeerden in Der Zwerg, wat ze zonder pauze liet overgaan in het proto-Wagneriaanse Auflösung met een beangstigend slot "Geh' unter Welt, geh' unter...".

Het publiek was terecht laaiend enthousiast (spijtig dat de zaal niet helemaal vol zat) en kreeg nog twee bisnummers, meer Schubert en Schumann met respectievelijk de "Schöne Welt" van Die Götter Griechenlands als tegenhanger van het laatste Mayrhofer-lied en Mondnacht om ons de druilerige nacht in te sturen.

Publicatie: maandag 28 augustus 2023 om 11:01
Rubriek: Liedrecital