Laura Claycomb in De Munt

Als een hoge sopraan zoals Laura Claycomb een liedrecital geeft, dan is het altijd afwachten of de kleur van dat stemtype voldoende kan boeien in het liedgenre. In het recital dat ze samen met Iain Burnside gaf in de Munt, kon ze me enkel in het eerste deel echt overtuigen.

Het probleem is altijd welk repertoire gekozen wordt. Ze begon met vroege liederen van Debussy... wat een evidente keuze is. In de periode voor 1900 schreef Debussy een paar dozijn liederen voor zijn toenmalige maîtresse Marie-Blanche Vasnier, die toevallig een coloratuursopraan was. Uit die collectie koos Laura Claycomb Fête galante en vijf liederen Fêtes galantes pour Mme Vasnier. Drie van die liederen zou Debussy later herwerken tot de bekende cyclus Fêtes galantes I. Deze eerste versie is op sommige vlakken een stuk spectaculairder, zoals het slot van Fantoches. Laura Claycomb moest even op gang komen, maar vanaf Clair de lune begon de magie van Debussy zijn web te weven... met Apparition als een heel mooi slot.

Minder voor de hand liggend waren de liederen Chants de terre et de ciel van Olivier Messiaen. Ik ken Messiaen eigenlijk alleen van zijn opera "Saint-François d'Assise" en ben niet echt vertrouwd met zijn liedoeuvre. Ik weet niet wat het is, maar de klankwereld van Messiaen is een wereld die me om een of andere reden aanspreekt. De liederen die Laura Claycomb hier zingt, zijn bij momenten "typisch" Messiaen. Vooral in de piano zijn in de religieus getinte liederen, zoals Antienne de Silence of Minuit pile et face, de mystieke kleuren te horen van St-François. In de meer wereldse liederen, die hij "pour mon petit Pascal" (zijn zoontje) geschreven heeft, zijn echter ook andere invloeden te herkennen... jazzachtige momenten in Danse du bébé-Pilule of Debussiaanse begeleidingen in Arc-en-ciel d'innocence. De manier waarop Claycomb en - vooral niet te vergeten - Burnside deze liederen uitvoerden, maakten ze tot het hoogtepunt van de avond.

Na de pauze schakelden ze over op Amerikaanse liederen. In een interview vorige week in Brussel Deze Week verdedigde ze haar keuze als volgt:

Ik wil dit zingen omdat Amerika en Europa veel meer gemeen hebben dan dat ze verschillen. Amerika kun je leren begrijpen door zijn muziek. Zoals de tekst van "Lady of the Harbor", die verwijst naar de tekst op het vrijheidsbeeld. Niet omdat het mijn moedertaal is, maar omdat dit mijn cultuur is, hou ik ervan om dit te delen met het Brusselse publiek. Ik wil duidelijk maken dat Amerika niet zo ver af staat van jullie.

Dat klinkt natuurlijk wel boeiend, maar het blijft repertoire waarvoor ik helemaal niet warm kan lopen. Ook nu weer moest ik regelmatig het geeuwen onderdrukken. Daarna zong ze nog vier belcanto-liederen, die haar perfect zouden moeten liggen... gezien haar operarepertoire. Maar om een of andere reden vond ik dit ook niet geslaagd. Het kwam teveel over als een aantal buitensmijters die totaal niet pasten bij wat ze de rest van de avond gezongen had.

Als eerste bisnummer zong ze - bijna onvermijdelijk - Bernsteins Glitter and be gay. Dit wordt al te vaak als enkel maar een Amerikaanse coloratuuraria uitgevoerd. Maar Laura Claycomb wierp al haar acteertalent in de strijd om duidelijk te maken dat die aria heel wat meer is dan coloraturen die verbonden worden met recitatiefachtige stukken. Ze eindigde met Barbers Sure on this shining night.

Publicatie: zondag 6 maart 2005 om 23:34
Rubriek: Liedrecital