Ilker Arcayürek in Zeist

Op het Liedfestival Zeist maakten Ilker Arcayürek en Hartmut Höll gisteren een wandeltocht van het ochtendgloren tot de zonsondergang, met tussendoor de evocatie van een ontluikende liefde.

De vorige keren dat Arcayürek mijn pad kruiste als liedzanger - laatst in Hohenems - kon hij mij maar matig overtuigen. Dat was gisteren niet echt anders. Zijn stem projecteert nog altijd moeizaam en blijft te vaak boven het podium hangen, zijn hoog register klinkt geforceerd, lage noten dragen totaal niet. Daarenboven had ik gisteren in het deel voor de pauze het gevoel dat zijn baritonaal klinkende tenor niet echt in harmonie was met de helder klinkende piano van Höll. Na de pauze klaarde zijn stem op en klonk hij meer als een tenor en was het klankbeeld meer in balans.

De liedkeuze voor de pauze was wat vreemd. Het was een allegaartje van liederen in vier talen en heterogene stijlen: grotendeels Duits, maar ook twee Russische, een Engels en een Frans lied. Een verrassende keuze tijdens het liefdesblok bestond erin om Strauss' Mädchenblumen te zingen. De titel verleidt vooral sopranen om deze liederen in te studeren, al kan je ze inhoudelijk eerder als "mannenliederen" zien. Zoals bekend, mogen deze liederen met karamellenversen van mij gerust voor eeuwig in de vergetelheid verdwijnen. Als ze dan ook nog eens uitgevoerd worden door een tenor met een beperkte hoogte, dan is het helemaal geen cadeau. Om een of andere reden werd dit dan gevolgd door Phidylé in een Frans vol uitspraakfouten, en Mendelssohns Nachtlied... waarschijnlijk als een bruggetje naar het Schubertiaans avond- en nachtprogramma na de pauze.

Zoals gezegd, klonk hij nu wat beter. Hij varieerde wel nauwelijks tussen de "Schnitter/Fischer/Jäger" in Alinde, de "Götter" van Willkommen und Abschied verscheuren zijn stembanden, Der Unglückliche was bij momenten slordig, en de "Kahn" gaat als een speedboot Auf der Donau. Tot dan wist Hartmut Höll zich te beheersen, maar in Im Walde komt de bulldozer in hem boven. Het tempo ligt verschroeiend hoog - de aanduiding "Nicht zu schnell" moet hem even ontgaan zijn - waardoor Arcayürek over zijn woorden struikelt. Tussen de strofen laat Höll het volume genadeloos aanzwellen... zo kennen we hem weer. De twee bisnummers waren uiteindelijk nog het beste moment van de avond met Morgen en Nacht und Träume (tevens het enige lied waarvoor hij zijn partituur opzijlegde).

Publicatie: donderdag 18 mei 2023 om 09:14
Rubriek: Liedrecital