Young Artist Platform in Zeist

Gisteren is het Internationaal Lied Festival Zeist van start gegaan. Als overkoepelend thema hebben ze dit jaar "Wanderlust" gekozen, het op-en-top romantisch onderwerp dat heel veel kanten heeft.

(foto © Mel Boas)

De eerste dag stond in het teken van het "Young Artist Platform". Het is een publieke auditie voor jonge liedduo's. Het winnend duo zal uitgenodigd worden voor een recital op een later Festival en eveneens op het Oxford Lied Festival. Er waren zeven duo's ingeschreven, waarvan uiteindelijk zes afgereisd waren naar Zeist: drie baritons, twee sopranen en een mezzo... en uiteraard zes pianisten. De meeste zangers en/of pianisten hadden de vorige jaren deelgenomen aan de master classes in Zeist.

Het duo dat er voor mij met kop en schouders bovenuit stak was het duo met Litouwse bariton Tomas Kildišius en de Armeense pianiste Ani Ter-Martirosyan, die ook vorig jaar in de master class indruk hadden gemaakt. Ze hadden, conform het Wanderlust-thema, een nieuw verhaal bedacht met een selectie liederen uit Brahms' Die schöne Magelone en de Dix mélodies van Henriëtte Bosmans. Ze begonnen met Wie froh and frisch... meteen kippenvel bij deze prachtige warme bariton die zelfverzekerdheid uitstraalt. Met een mooie sfeerwijziging vervolgden ze met Muss es eine Trennung geben. Een lichtvoetige en spannend vertelde Sulima leidde naar Le naufrage, een prachtig lied waarbij de geliefden op een "île heureuse" terechtkomen, dat hij in perfect Frans zong. Na een verscheurende Verzweiflung en La chanson des marins halés eindigden ze opgewekt met Keinen hat es noch gereut.

Na Muss es eine Trennung geben zongen ze, net zoals alle andere liedduo's, Sensation... het verplichte werk van de Nederlandse "Componist des Vaderlands" Martin Fondse. Het is een origineel lied, op een gedicht van Rimbaud met twee strofen, dat bewust veel ruimte geeft aan de vertolkers. Zo hoorden we bijvoorbeeld uiteenlopende tempokeuzes en ook interpretatief is er veel mogelijk. Door het na Brahms te plaatsen, kon Kildisius de tweede strofe een opvallend melancholische sfeer geven.

Maar het opvallendste aan het lied was het intermezzo tussen de twee strofen waar Fondse expliciet de vertolkers uitnodigt om te improviseren. Hij voorziet wel een aantal handvaten om hen op weg te zetten, maar we kregen toch heel uiteenlopende versies te horen. In het geval van Kildisius kregen we herhalingen van de tekst van de eerste strofe, geneurie en coloraturen, en een virtuoze inbreng van Ani Ter-Martirosyan. De Australische sopraan Jessica Harper en de pianiste Anna Alvizou gingen zelfs nog een stapje verder, door bijvoorbeeld ook rechtstreeks de pianosnaren te bespelen, Sprechgesang toe te voegen en in de piano te zingen. Met de manier waarop ze de eerste twee verzen van de tweede strofe - "Je ne parlerai pas, je ne penserai rien / Mais l'amour infini me montera dans l'âme" - zong, gaf ze aan hoe dicht "sensation" bij "sensualité" kan liggen...

Ik was verheugd dat de jury Tomas Kildišius en Ani Ter-Martirosyan als winnaar uitriep. Parker en Alvizou kregen een eervolle vermelding voor de beste uitvoering van het verplicht werk.

Publicatie: zaterdag 13 mei 2023 om 09:29
Rubriek: Liedrecital