Larissa Diadkova in Gent

Het vierde liedrecital dat ik deze week hoorde, werd verzorgd door de Russische mezzo Larissa Diadkova en de pianist Mikhail Mouratch in de Vlaamse Opera van Gent. Het was een van die recitals waarvan ik me afvroeg of de zangeres wel wist wat ze daar stond te doen, en of dit misschien de eerste keer was dat ze een recital gaf.

Op het programma was nochtans niets aan te merken... ze begon met het Opus 14 van Rachmaninov. Maar ze slaagt er niet in om enig contact te maken met het publiek of de juiste sfeer te creëren. Ze heeft een gigantische stem waarmee ze als een slagschip doorheen en overheen de liederen laveert. Ik kon maar weinig verband leggen tussen de liedteksten en het geluid dat ze produceerde. Dat de Russische taal geen belemmering hoeft te zijn, hebben zangers als Olga Borodina en Sergei Leiferkus recentelijk nog bewezen. Maar Diadkova lijkt niet in de wieg gelegd voor deze intiemere manier van communiceren... ik veronderstel dat de afstand die door een honderdkoppig orkest in de orkestbak van een operahuis gecreëerd wordt, meer haar ding is.

Wat ik trouwens ook niet begrijp, is waarom een zangeres met zo'n kanon van een stem schrik heeft van de piano... waarom moest Mikhail Mouratch anders met de klep dicht spelen ?

Na de pauze zou ze nog de Liederen en dansen van de dood en twee fabels van Shostakovitch zingen, maar die beker heb ik aan mij laten voorbij gaan...

Publicatie: donderdag 24 februari 2005 om 23:54
Rubriek: Liedrecital