Tineke Van Ingelgem en Werner Van Mechelen in de Munt

Tweehonderd jaar geleden werd César Franck geboren in Luik. Deze verjaardag werd gisteren in de Munt gevierd met een liedrecital van Tineke Van Ingelgem, Werner Van Mechelen en de pianiste Sylvie Decramer.

(foto © Johannes Vandevoorde)

César Franck heeft niet zo heel veel vocale werken geschreven en ook zijn liedoeuvre is vrij beperkt met slechts een twintigtal liederen en zes duetten. Wie ze trouwens allemaal wil horen, moet bij Bru Zane zijn voor de opname met Tassis Christoyannis en Véronique Gens.

Voor dit recital hebben ze een selectie gemaakt uit Francks oeuvre en dit aangevuld met andere liederen van bijvoorbeeld Duparc of Chausson (leerlingen van hem) of andere tijdgenoten zoals Fauré of Massenet. Het resultaat was een intelligent uitgekiend programma in drie bedrijven dat zonder pauze uitgevoerd werd... liefde... natuur... nacht.

Tineke Van Ingelgem onderbrak regelmatig het recital om de volgende liederen toe te lichten. Dat heeft iets belerends, maar erger is dat het ook applaus initieert na elk lied waardoor minutieus uitgedachte overgangen in duigen vallen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan Duparcs bekende L'invitation au voyage dat overging in Francks L'émir de Bengador met zijn aanstekelijk refrein. Werner Van Mechelen gaf een spannende en meeslepende vertolking, al waren de naslepen van een corona-besmetting onmiskenbaar met regelmatig gehoest en soms onstabiele noten. Vooral in de trage en gedragen liederen zoals in het grootse Nocturne, een van de laatste liederen die Franck gecomponeerd heeft.

Tineke Van Ingelgem had ook zo'n mooi setje te beginnen met Robin Gray, een ballade over een driehoeksrelatie waarin ze uitstekend de verschillende emoties van Jeannette wist uit te drukken. Massenets bekende Élégie paste daar perfect bij met een vergelijkbare sfeer. Zonder applaus zou het prachtig geweest zijn. Ik vond dat haar stem wel vrij klein klonk. Mogelijk heeft dat te maken met het feit dat ze het brandgordijn opgetrokken hadden, waardoor toch een andere akoestische ruimte ontstaat.

Sylvie Decramer speelde tussen de hoofdstukken telkens een solostuk. Dat waren de enige momenten dat ze echt op de voorgrond kwam, als begeleidster kroop ze teveel in een te onderdanige rol.

Publicatie: donderdag 10 november 2022 om 17:27
Rubriek: Liedrecital