Graham Johnson in Oxford

Dit weekend is het een Schubertweekend in Oxford. Ze willen dit jaarlijks herhalen tot en met 2028... het eerstvolgende grote Schubertjaar wanneer we Schuberts dood herdenken, 200 jaar geleden.

Wie de volgende jaren ook steeds van de partij zal zijn, is Graham Johnson. Elk festival zal hij uitweiden over wat er zich 200 jaar geleden in het leven van Schubert afspeelde. Gisteren ging het dus over 1822. Het was het jaar waarin hij financieel meer op eigen benen kon staan, het was het jaar van de breuk met Mayrhofer en het jaar waarin Schober uit zijn leven verdween.

Johnson begint zijn verhaal bij een Schubertiade in januari 1822. Het is de tweede generatie met veel nieuwe deelnemers nadat die van de eerste generatie (veelal schoolkameraden van Schubert) Wenen hadden verlaten en/of getrouwd waren. Eén van deze nieuwelingen was de dichter Franz Bruchmann, afkomstig uit een rijke familie, die zijn sociale contacten gebruikte om Schubert verder te helpen. Hij introduceerde hem bij August von Platen, ook Johann Senn was één van zijn vrienden. Via Joseph von Spaun kwam hij dan weer in contact met Matthäus von Collin. 1822 was ook het jaar van "Alfonso und Estrella", de geflopte opera die Schubert in de zomer componeerde in Schloss Ochsenburg samen met Schober als librettist. Het jaar eindigde met een prostitueebezoek, mogelijk op aandringen van Schober, waar hij een geslachtziekte opliep. Het zal het begin van het einde zijn...

Zoals gebruikelijk heeft Graham Johnson ook weer zangers meegebracht om een en ander muzikaal te illustreren. Vier zangers zongen elk een viertal liederen op teksten van de behandelde dichters. Martha Guth zingt met een kleurloze en penetrante sopraan, waardoor ze bijvoorbeeld in Schwestergruss geen onderscheid kan maken tussen de verteller en de waarschuwing van de overleden zuster. De jonge mezzo Esme Bronwen-Smith beschikt wel over een mooie stem. Ze zingt Im Haine in goed verstaanbaar Duits, geeft een passionele vertolking van Du liebst mich nicht, maar Nacht und Träume is nog iets te hoog gegrepen. Alessandro Fisher heeft geen probleem om hoog te grijpen. Zijn timbre zal niet iedereen liggen, maar zijn tenor heeft beet en massa's kleur om bijvoorbeeld Der Zwerg met dramatische borstelstreken uit te beelden. Zijn Duits klinkt soms wel wat raar. De basbariton Charles Cunliffe heeft een prachtige stem met veel potentieel, al klinkt een lied als An die Leier nog wat monoliet.

's Namiddags was er een concert gepland in de kapel van Worcester College. Het was vooral een unieke gelegenheid om die kapel eens te kunnen zien. De contratenor Iestyn Davies en de luitist Thomas Dunford brachten er luitliederen van John Dowland. Het is sowieso een repertoire dat me niet ligt, noem het gerust doodsaai. Het idioom van deze muziek ligt daarenboven zo ver van het Lied dat dit - wat mij betreft - geen plaats hoeft te krijgen op een Liedfestival. Als bisnummer zong Davies wel Schuberts Am Tage Aller Seelen.

Het avondrecital - met uiteraard uitsluitend Schubert - vond plaats in de kerk van Saint John the Evangelist. Het recital begon met de jonge artiesten Emma Roberts en Lucy Colquhoun. Roberts geeft blijk van een goed interpretatief begrip, maar kan het nog niet echt overbrengen. Daarvoor is haar mezzo nog te beperkt om bijvoorbeeld de evolutie in Die junge Nonne uit te drukken. Ze zingt ook alles op hetzelfde volume, wat nefast is in een groot lied als Die Allmacht.

Op het hoofdprogramma stonden de late liederen van Schubert en dan kom je typisch uit bij gedichten van Seidl en Leitner. Het probleem was dat ene Mark Padmore die liederen probeerde te zingen. Ik weet dat zijn stem al lang aan het aftakelen is, maar Schubert heeft me toch weer over de streep getrokken. Ik was ook benieuwd om Till Fellner als liedpianist te horen. Maar Fellner zit thuis met corona en werd vervangen door Ryan Wigglesworth. In het eerste lied Der Wanderer an den Mond was Padmore nog redelijk aanvaardbaar. Maar vanaf het tweede lied stortte hij vocaal in. Hij miste (in alle betekenissen van het woord) zowat elke slotnoot van elke strofe van Im Freien... negen strofen lang. Heel pijnlijk. Een zanger wiens stem in dergelijke staat van ontbinding is, hoort - wat mij betreft - ook niet thuis op een Liedfestival... toch niet als zanger. Vanaf maandag geeft hij een hele week master classes. Hopelijk heeft hij gisteren niet teveel liedduo's afgeschrikt.

Publicatie: zondag 23 oktober 2022 om 10:56
Rubriek: Liedrecital