Barbara Bonney in Antwerpen

Barbara Bonney is een van de weinige zangeressen die volk op de been kan krijgen voor een liedrecital. De Vlaamse Opera zat dan ook meer dan gewoonlijk vol voor haar recital met Malcolm Martineau. Het feit dat daar een massa fans bijzaten die blijkbaar nog nooit naar een liedrecital geweest waren en dus niet gehinderd werden door enige voorkennis betreffende de geplogendheden van het genre en op de meest onmogelijke momenten beginnen applaudisseren, nemen we er dan maar bij...

Net zoals eerder deze week in Amsterdam en Parijs begon ze met begrip te vragen voor een "sore throat". Dat levert meteen wat extra medelijden op en - tijdens de pauze - kreten als "je hoort helemaal niet dat ze keelpijn heeft"... wat niet helemaal waar is. Alhoewel het een en ander bemoeilijkt om te bepalen of haar stem anders klinkt omwille van de keelpijn ofwel dat haar stem onderhevig is aan het natuurlijke verouderingsproces. In allegeval is het zilver in haar stem wat doffer geworden en klinkt ze voller dan vroeger. Anderzijds vloeit het allemaal niet meer zo lekker en benadert ze sommige noten wat voorzichtiger. Maar dat zullen we maar gemakshalve aan haar keel toeschrijven.

Wat we daar echter niet aan kunnen toeschrijven, is haar gemolenwiek met haar armen en haar overdreven visuele "inleving" in elk lied. Als ze voor de zoveelste keer haar zie-eens-hoe-hartverscheurend-gezicht opzet, wordt het een beetje belachelijk.

Desalniettemin gaf ze een verdienstelijk recital dat begon met wat opwarmertjes van Haydn, gevolgd door een selectie Schubertliederen die afkomstig zijn uit de drie liedcycli. De liederen uit Schwanengesang zijn iets gemakkelijker op deze manier te herbruiken, zeker een favoriet als Ständchen. Maar het is wel verrassend om In der Ferne op het programma te vinden omwille van de dramatische opbouw die het lied vergt en waar Bonney's stem toch niet voldoende gewicht voor heeft.

Liederen uit Die schöne Müllerin of Winterreise zijn een stuk moeilijker om uit hun context te rukken. Der Lindenbaum ligt voor de hand, omdat in bepaalde kringen dit toch al als een half volkslied beschouwd wordt. Maar in de cyclus heeft het een dramatische functie omdat het de eerste keer is dat "der Wanderer" met de dood geconfronteerd wordt in de vorm van de lindenboom die de rol van een soort "Erlkönig" toebedeeld krijgt. Los van de cyclus bestaat het gevaar dat dit lied ofwel effectief als een volksliedje gezongen wordt, ofwel slachtoffer wordt van overinterpretatie. Barbara Bonney koos voor de tweede optie en gaf daarmee meer belang aan details die niet zo zouden benadrukt worden in het groter geheel van de volledige cyclus. Maar gezien de situatie was dit misschien nog de minst erge keuze.

Na de pauze was het de beurt aan Brahms met nog een verrassende keuze om Von ewiger Liebe te zingen, wat ik altijd associeer met baritons en zeker niet met sopranen. Ze eindigde tenslotte met een aantal Weense Operette-liederen, waar haar geacteer iets minder stoorde.

Afgezien van een paar ongelukkige keuzes betreffende het programma en het irritante overacting, kan ik dit toch een geslaagd recital noemen... al zou je misschien een andere indruk krijgen uit het bovenstaande.

Het recital wordt dinsdag 10 december uitgezonden op Klara.

Publicatie: zondag 8 december 2002 om 21:52
Rubriek: Liedrecital