Pavol Breslik in Schwarzenberg

Het Opus 89, oftewel Winterreise, mag uiteraard niet ontbreken op de Schubertiade. Deze keer deed Pavol Breslik een poging om Schuberts meesterwerk te zingen... het werd een catastrofe.

(foto © Schubertiade Schwarzenberg)

Het eerste probleem is zijn houding en zijn interactie met het publiek... of gebrek daaraan. Hij zingt meestal in de richting van de coulissen of met de ogen naar de grond gericht. Tussen de liederen draait hij zich weg van het publiek. Als het niet is om zijn zweet af te vegen, dan is het wel om naar zijn pianist te kijken of hij wel klaar is voor het volgende lied. Sowieso een belachelijke gewoonte... pianisten zijn altijd klaar. Hij loopt ook wat rond tot aan het einde van de piano, misschien dat daar ook iets boeiends te zien is. Op dit vlak deed hij mij denken aan Ian Bostridge, alhoewel de Brit uiteraard een ongeëvenaarde meester blijft in het negeren van het publiek en het uitvoeren van recitalacrobatiek.

Als hij dan nog een fantastische Winterreise zou zingen, dan zou ik hem dat allemaal nog kunnen vergeven. Maar ik had nooit het gevoel dat hij een duidelijk beeld heeft waar hij met deze Wanderer naartoe wil. Het eerste lied, Gute Nacht, zette daarvoor de toon. Normaal krijg je daar al een goed idee wat hij wil. Maar Breslik zong elke strofe op dezelfde manier, zijn gevoelens over de vrouw die hij verlaat blijven onduidelijk. Slaapverwekkend.

Het tweede lied, Die Wetterfahne, was dan weer tekenend voor een ander idee. Namelijk om alle snelle liederen zo snel als mogelijk te zingen. In dit geval was het zo hectisch, dat er niets van de tekst overgebracht werd. In Rückblick moet hij zijn stem kleiner maken om alle tekst gezongen te krijgen, en dan nog verslikt hij zich. Zelfs Die Krähe moest eraan geloven... in plaats van een majestueus zwevende kraai, klonk het meer als een zenuwachtig fladderende kolibri. En met Der stürmische Morgen probeert hij uiteraard alle snelheidsrecords te breken. Tot Einsamkeit, halverwege de cyclus dus, was hij goed op weg om de snelste Winterreise ooit neer te zetten. Maar een opdringerig rinkelende telefoon (gevolgd door een voicemail-beepje) net tussen Der Wegweiser en Das Wirtshaus bracht wat vertraging.

Daarnaast moet hij ook nog een reeks technische hindernissen overwinnen, waardoor hij regelmatig naar opera-modus moest overschakelen zoals op het einde van Die Nebensonnen. Zijn passagio-noten zijn nog altijd een probleem, intonatie wordt twijfelachtig en bijvoorbeeld in Die Post moet hij een paar noten forceren. Kortom een ergerlijke Winterreise.

Bij dit alles zou je bijna nog vergeten dat er ook nog een pianist is. William Youn was ingesprongen voor Amir Katz en deed dat op schitterende wijze. Hij speelt de meest delicate natuur- en andere tekstevocaties met een mooie, transparante klank. Hij straalt rust uit ondanks de hectiek van Breslik. Hopelijk horen we hem nog eens terug met een degelijke zanger.

Publicatie: maandag 22 augustus 2022 om 14:35
Rubriek: Liedrecital