Andrè Schuen in Hohenems

Op weg naar de Festspiele in München, maakte ik gisteren even een tussenstop bij de Schubertiade in Hohenems voor een uitvoering van Die schöne Magelone met Andrè Schuen en Daniel Heide.

(foto © Schubertiade Hohenems)

Dé vraag vooraf was wat ze met het achtergrondverhaal zouden doen, er was namelijk geen verteller aangekondigd. Misschien dat Schuen zelf de context van de liederen zou duiden ? Maar nee, ze voerden de vijftien Romanzen uit als een liedcyclus zonder bindteksten. Ik kan me voorstellen dat Dietrich Fischer-Dieskau dat indertijd ook zo gedaan heeft toen hij de Magelone-Lieder uit de vergetelheid opgevist heeft, maar voor mij was het de eerste keer dat ik ze zo hoorde in een recital.

Op zich is het niet zo idioot als bijvoorbeeld de dialogen schrappen uit een Toverfluit... maar voor wie het verhaal van Graaf Peter en Magelone niet kent, komt het misschien wat onsamenhangend over. Het voordeel is wel dat je als luisteraar je volledig kan richten op de muziek zonder dat je "afgeleid" wordt door het verhaal. Maar om dat overtuigend te brengen, moet je wel van goeden huize zijn. En Andrè Schuen is van héél goeden huize.

Met het eerste lied Keinen hat es noch gereut laat hij meteen horen wat hij allemaal in petto heeft. Een stem die vlot overschakelt van ridderlijke passie naar ontroerende Sehnsucht, een fortissimo dat mooi vol klinkt en nooit schreeuwerig geforceerd, lage noten die moeiteloos over de piano dragen. De heroïek van Verzweifelung brengt hem op geen enkel moment in de problemen, waardoor het slot "ich bin ein verlorener Mann" rillingen over mijn rug stuurde.

Maar hij ontroert ook met zijn piano-zingen in Sind es Schmerzen of in het liefdevolle slaaplied Ruhe, Süssliebchen, waarbij "Ich will dein Wächter sein" een ware liefdesverklaring wordt. Bij al dat moois was Daniel Heide ook in uitzonderlijke doen en was hij de ideale compagnon van Schuen om ook delicate details uit de partituur te halen. Het Schubertiadepubliek ging uit het dak en kreeg nog twee bisnummers. In Schumanns Du bist wie eine Blume konden we nog eens Schuens fagotachtige houtkleuren bewonderen. Brahms' Wiegenlied was de subtiele hint dat het het laatste bisnummer zou zijn. Alles bij elkaar een geweldig en beklijvend recital, dat de tussenstop meer dan waard was !

Publicatie: vrijdag 15 juli 2022 om 08:01
Rubriek: Liedrecital