Hertog Blauwbaards burcht in Essen

Het was gisteren toch enigszins verrassend om Hertog Blauwbaards burcht op het programma van de opera van Essen te vinden. Niet het werk op zich, maar wel dat enkel Bartoks opera geprogrammeerd werd en geen andere werk om er toch een ietwat substantiëlere avond van te maken.

Blauwbaard, Judith (foto © Forster)

Het concept van regisseur Paul-Georg Dittrich bestond erin om de handeling binnenstebuiten te keren. Normaal zijn het openen van de verschillende deuren inkijkjes in de ziel van Blauwbaard. Dittrich benadert het vanuit Judith en haar emoties. Het is dat dit tijdens de inleiding verteld was, anders was dit nooit opgevallen tijdens de voorstelling... en dan nog was het een vrij tamme en weinig geïnspireerde enscenering waarbij relatief weinig gedaan werd met die verschillende deuren. Er was trouwens enkel een kamer/kooi die af en toe naar beneden kwam.

Het begon wel veelbelovend. Het brandscherm was aanvankelijk nog dicht, terwijl de minstreel de proloog door de luidsprekers liet weerklinken, met twee stemmen, vermoedelijk Blauwbaard en Judith. Na de proloog hoorden we onheilspellend gierende wind en piepende scharnieren terwijl het brandscherm naar beneden zakte. De sfeer was klaar voor een horrorsprookje. Alhoewel, misschien toch geen sprookje... "es war nicht einmal" zoals met schreeuwerige neon later in de voorstelling duidelijk gemaakt wordt.

De sleutel tot zijn enscenering was het idee dat we allemaal een Judith zijn en daarom werden ook podium-tickets verkocht. Dat publiek zat in een halve cirkel op hangende schommelstoelen rondom het speelvlak en nam ook af en toe deel aan de actie. Uiteraard floept op een bepaald moment het licht in de zaal aan en worden we af en toe verblind. Verder draait er een transparant scherm rond waarop videobeelden van Kai Wido Meyer geprojecteerd worden. Ik moet zeggen dat die me weinig konden bijbrengen. Het is een extra afleiding, terwijl er meer dan voldoende te beleven valt in de orkestbak en bij de twee protagonisten.

Dirigent Gábor Káli houdt de Essener Philharmoniker goed in de hand zodat de zangers nooit overstemd werden. Karl-Heinz Lehner heb ik een dag eerder nog als Groot-Inquisiteur gehoord, hij is een even indrukwekkende Blauwbaard... donker en dreigend als het moet, maar ook ontroerend teder als hij bij de laatste deur over zijn drie vrouwen zingt. De Nederlandse Deirdre Angenent is een nieuwe naam voor mij. Ze zingt Judith met een fenomenaal mooie stem, heerlijke dramatische kleuren, homogeen over heel haar bereik... een naam om te onthouden.

Publicatie: zondag 24 april 2022 om 08:27
Rubriek: Opera