Fatma Saïd in deSingel

De Blauwe Zaal van deSingel zat gisteren behoorlijk goed vol voor het liedrecital van Fatma Saïd en Malcolm Martineau.

(foto © Josef Fischnaller)

Het was een recital waar ik naar uit gekeken heb. De afgelopen coronamaanden heb ik haar een paar keer in livestreams gehoord - laatst nog bij Leeds Lieder - en toen had ze een onuitwisbare indruk nagelaten. De verwachtingen waren dan ook hoog gespannen... iets te hoog gespannen zo bleek.

Ze begonnen met muziek van Ravel. Net zoals in Leeds viel haar intelligente en expressieve tekstduiding op. De Cinq mélodies populaire grecques kregen wel een opvallend melancholische interpretatie, waardoor zelfs het slotlied Tout gai! enigszins teruggehouden klonk. Dat ligt echter ook aan haar stem, die live veel kleinschaliger werkt dan als ze efficiënt opgepikt wordt door microfoons. Teveel gefluister noopte Martineau zelfs om met een quasi-gesloten pianoklep te spelen.

Een kleurrijke uitvoering van Ravels Shéhérazade kreeg nog iets meer kleur door de toevoeging van een ney (een Turkse rietfluit), bespeeld door Burcu Karadag, voor La flûte enchantée en L'indifférent. Ze figureerde ook in Berlioz' Zaïde, het absolute hoogtepunt van de avond waarin Säid elk refrein weer een andere expressie meegaf.

Ik had wel problemen met haar dictie. Haar Frans is slecht verstaanbaar en als ze na de pauze overstapt op Spaans is ze helemaal niet meer te volgen. Dat, gecombineerd met haar beperkte stem, maakte dat de Siete canciones populares españolas van Manuel De Falla minder knetterden dan gewoonlijk. Een paar geprononceerde forte noten probeerden de schade te beperken. Ze besloten met vier Egyptische liederen, ik veronderstel dat haar Arabisch beter te begrijpen is.

Publicatie: zondag 27 februari 2022 om 09:44
Rubriek: Liedrecital