Fatma Said in Leeds*

"Leeds Lieder" heeft ook een paar lenteweekends met liedrecitals ingepland. Zo konden we afgelopen weekend onder andere genieten van de sopraan Fatma Said en pianist Joseph Middleton vanuit Leeds Town Hall.

Afgelopen december was Fatma Said nog een ontdekking tijdens een livestream vanuit Wigmore Hall. Met dit recital bevestigt ze die indruk als een geëngageerde liedvertolkster die ons nu op reis nam van Ravel via Brahms en Schumann terug naar Ravel.

De drie liederen van Shéhérazade openen ook haar debuut-CD El Nour. Said boetseert de mysteries van Asie tot een plastische uitbeelding van het "vieux pays merveilleux", terwijl ze wegdroomt "pour interrompre le conte avec art". Meteen een geniale opener van het recital. De virtuoze Middleton bewijst in La flûte enchantée dat je helemaal geen orkest nodig hebt. Ondertussen brengt Said mooie kleuren aan van "son long nez jaune en sa barbe blanche" tot het sensueel slot "il me semble que chaque note s'envole de la flûte vers ma joue comme un mystérieux baiser". Ook L'indifférent zit vol nuances, elegantie en charme... en dat allemaal in perfect verstaanbaar Frans.

Het eerste Brahmslied, Verzagen, kon me nog niet echt overtuigen. Maar vanaf de eerste noot van Schwesterlein voel je dat dit niet goed gaat aflopen met de dialoog tussen een soort Hans en Grietje dat eindigt in een verstilde dood. Na een fijn geciseleerde Lerchengesang eindigden ze met een emotievolle Nicht mehr zu dir zu gehen.

Het komt niet zo vaak voor dat een zangeres, laat staan een lichte sopraan, alle Lenau-Lieder (opus 90) van Schumann zingt. De boosdoener is het eerste lied, Lied eines Schmiedes. Een bariton of tenor kan zich gemakkelijk laten verleiden tot een metamorfose in een blozende Siegfried die een Schmiedegesang zingt, zeker als ook de pianist even uit de bol gaat en met aambeelden begint te slingeren. Said zingt het echter als een smid die in gedachten verzonken is, terwijl Middleton alle nuances van het bedachtzaam smeden uitprobeert zonder haar te overstemmen. Ook in Der schwere Abend vertrekt ze vanuit de tekst om dramatiek op te roepen in plaats van vocaal met spierballen te rollen. Als tenslotten het "Jubelsang erklingt" in Requiem is dat een waar kippenvelmoment.

Ze sloten af met de miniatuurtjes van Cinq mélodies populaires grecques: charmant in Le réveil de la mariée, flirtend in Quel galant m'est comparable? en betoverend in Chanson des cueilleuses de lentisques... met een stem die opreist uit de pianoakkoorden als de muzikale vertaling van de Venus van Botticelli. Onaards mooi.

Net zoals bij de herfsteditie van Leeds Lieder was er ook nu een voorprogramma met jonge artiesten... niet dat de mezzo Bernadette Johns en pianiste Alexandra Standing zoveel jonger zijn dan Said.

Ze begonnen met Schuberts Die junge Nonne in een vertolking die zeker nog kan groeien in expressiekracht. Frank Bridges Come to me in my dreams was haar beste en mooiste moment van de avond. Het ontbreekt haar echter nog aan maturiteit voor een selectie van twee Rückert-Lieder met een vreemde, enigszins arrogant-terechtwijzende, vertolking van Blicke mir nicht in die Lieder. Maar vooral Um Mitternacht klinkt ongemakkelijk, zowel qua tessituur als dynamiek, om de nodige intensiteit op te wekken die dit lied nodig heeft.

Publicatie: maandag 29 maart 2021 om 21:47
Rubriek: Liedrecital