Fatma Said in Wigmore Hall*

Er zit terug publiek in Wigmore Hall ! Het recital vanavond was meteen ook een hoogvlieger. De jonge Egyptische sopraan Fatma Said en de pianist Joseph Middleton brachten een gevarieerd programma met als titel "Flowers and Dreams".

De eerste drie liederen stond het "Veilchen" centraal. Met Mozarts Das Veilchen geeft Fatma Said meteen haar visitekaartje af. Het lied lijkt eenvoudig, maar het is onwaarschijnlijk welke details Said er allemaal uithaalt tot en met haar visuele expressie als ze bijvoorbeeld na "... und sang" zich lichtjes naar de piano buigt en naar Middletons zingende piano luistert. In een bloemenprogramma kunnen sopranen niet weerstaan aan Strauss' Mädchenblumen, liederen die wat mij betreft uit het repertoire mogen geschrapt worden. Maar desalniettemin gaf ze een goed uitvoering met een kirrende soubrette-vertolking ala Zerbinetta voor Mohnblumen of een etherische Epheu waarin ook Middleton schitterde.

Schubert was het scharnierpunt tussen het bloemen- en het dromendeel van de avond. Eerst kwam de grote bloemenballade Viola met weer een geïnspireerde Middleton aan de piano. Het lied werd heel mooi ingezet met de pingelende belletjes van het sneeuwklokje dat op het einde van het lied een doodsklokje wordt voor de zielerust van Viola. Ondertussen verkent Said alle mogelijke expressieve kanten van haar stem om het publiek op sleeptouw te nemen doorheen haar verhaal. Aanvankelijk vol verwachting voor de komst van haar bruidegom, een andere klank vanaf "ein ängstliches Gefühl" wat ook in de piano dramatisch onderlijnd wordt, tot de hoop voor de lente als alle andere bloemen verschijnen. Hét Schubert-droomlied is zonder enige twijfel het beroemde Nacht und Träume. Het is lichtjes onwezenlijk hoe Said met een puur mezza voce dit lied zingt. Ontroerend mooi, tot en met de lang uitgerekte slotnoot. Dat had ik doodgraag in de zaal gehoord... zakdoek in de hand.

Van Schubert schakelt ze moeiteloos over naar Fauré. Het maanlicht stroomt genereus uit Middletons piano in Clair de lune, terwijl Said haar mooiste Frans bovenhaalt. Après un rêve begint ze met een sensuele eerste strofe en leidt tot een emotioneel doortrokken slot. De manier waarop Middleton de intro van Debussy's Nuit d'étoiles speelt om de sterretjes uit te beelden, is het ultieme bewijs dat dit in de eerste plaats een sopraanlied is. Een uitstapje naar het noorden, brengt hen naar Var det en dröm? van Sibelius, het enige lied dat haar niet zo goed ligt, vooral omdat ik iets meer gewicht verwacht voor bijvoorbeeld het slot "Det var din bästa dröm!".

De avond werd afgesloten in het Engels. Na Dream with Me van Bernstein, werd ze een chansonnière voor Weills droomwereld Youkali en een musicalzangeres voor de swingende uitsmijter I'm a stranger here myself uit One Touch of Venus. Voor het bisnummer bleven ze in dezelfde sfeer met The Way You Look Tonight. Alles bij elkaar een heel mooi recital met een liedzangeres die als een ontdekking geregistreerd mag worden.

Publicatie: maandag 7 december 2020 om 22:17
Rubriek: Liedrecital