Richard Coeur-de-Lion in Versailles

Op een half uurtje RER'en van Parijs ligt het paleis van Versailles. In de Opéra Royal daar worden ook concerten en opera's opgevoerd, maar ik was er nog nooit geweest. De zelden opgevoerde Richard Coeur-de-Lion deed me gisteren richting Versailles sporen.

Blondel (foto © Agathe Poupeney)

Grétry's opéra-comique is een vrij kort werk (minder dan anderhalfuur, uitgevoerd zonder pauze). Het is een historische bevrijdingsopera over de bevrijding van Richard Leeuwenhart die op de terugreis van een Kruistocht in Oostenrijk gevangen genomen werd en opgesloten werd in een fort in Linz. De troubadour Blondel is op zoek naar zijn koning en doet zich daarbij voor als een blinde oude man, begeleid door Antonio (een travestierol). Samen met Laurette (die in het geheim verliefd is op Florestan, de gouverneur van het fort) en Comtesse Marguerite (de geliefde van Richard) en haar soldaten, slaagt hij erin om Richard te bevrijden.

In een historisch theater als dat van Versailles kan je het uiteraard niet maken om daar een lelijke gemoderniseerde productie neer te poten. Regisseur Marshall Pynkoski verplaatst de handeling wel van de 12de naar de 17de eeuw, maar dat doet niets af van het verhaal. De scenische mogelijkheden zijn ongetwijfeld ook beperkt en dus werd gekozen voor traditionele geschilderde decors op doek en inschuifbare tableaux... waardoor bijvoorbeeld een razendsnelle "changement à vue" mogelijk is van het dorpsplein naar de gevangenis van Richard. Alles bij elkaar is dit een wervelende en verfrissende productie die op geen enkel moment stilvalt.

Ook muzikaal sprankelt de voorstelling onder leiding van Hervé Niquet en Le Concert Spirituel. De twee tenors onderscheiden zich. Aan de ene kant heb je Rémy Mathieu die een lyrische Blondel zingt. Pierre Derhet heeft een iets donkerder timbre, echter zonder baritonaal te worden, en was dan ook een stijlvolle Richard. De sopraan Melody Louledjian schakelde als Laurette een beetje teveel tussen haar registers in "Je crains de lui parler la nuit". Dit is trouwens dé aria die alle operafans kennen als de aria waarmee de Gravin uit Pikovaya Dama zich in slaap zingt. Ik was zeer gecharmeerd door de sopraan Marie Perbost, die zich kon uitleven in de dubbelrol van zowel Antonio als Marguerite. Tenslotte, alle zangers zongen (en spraken) voorbeeldig en verstaanbaar Frans... waardoor het geen probleem was dat de boventiteling volledig in de soep draaide.

Deze productie dateert van twee jaar geleden en werd ondertussen ook op CD en DVD gebrand, zij het in een lichtjes andere bezetting.

Publicatie: maandag 15 november 2021 om 10:04
Rubriek: Opera