Winterreise in Wigmore Hall*

Het oorspronkelijk plan was dat de tenor David Webb, gespreid over verschillende dagen, 300 mijl zou fietsen in de buurt van Londen en dan 's avonds telkens een Winterreise zou zingen. Dat alles voor het goede doel om geld in te zamelen voor organisaties die zich inzetten voor geestelijke gezondheidszorg.

David Webb

Corona heeft er echter anders over beslist: geen recitals, maar wel 500 in plaats van 300 mijl op een koersfiets. Het slotrecital in de Wigmore Hall hebben ze wel nog kunnen organiseren. Webb heeft daarvoor drie collega-zangers meegebracht, evenals de pianist Iain Burnside. In Gute Nacht stellen de vier zangers zich een voor een voor met telkens één strofe. Het slot van de avond verloopt gelijkaardig als ze elk een deel van Der Leiermann zingen.

Vier zangers die Winterreise zingen, lijkt niet het ideale recept voor een samenhangende vertolking... en dat was ook niet echt het geval. Elke zanger heeft zijn eigen ideeën over hoe hij de hem toebedeelde liederen wil brengen, zonder dat er naar een overkoepelende eenheid gezocht werd. David Webb, die zelf een geschiedenis met depressies heeft, lijkt het autobiografisch te benaderen. Alhoewel hij een lichte tenor heeft met een problematische laagte, zorgt hij voor de donkerste momenten van de avond met bijvoorbeeld Die Krähe waarbij de Wanderer op instorten staat, of Der Wegweiser waarbij hij diep in zijn eigen ziel graaft.

De tenor Rupert Charlesworth is een expressieve zanger die het vooral van zijn vertellende kwaliteiten moet hebben. We krijgen vroege wanhoop in Erstarrung, een spannende lezing van Der stürmische Morgen of een beschrijvende Täuschung. Het klinkt allemaal wat doorleefder bij de bariton Benedict Nelson met bijvoorbeeld een treurende Wanderer in Auf dem Flusse of een depressieve (en naar mijn smaak, te snelle) Rückblick. Hij laat wel een slordige indruk achter met extra toegevoegde klinkers en zwabberende dictie.

Maar als er één zanger van deze vier is die ik wel eens een volledige Winterreise wil horen zingen, dan is het de tenor Alessandro Fisher. Vanaf zijn eerste noot tilt hij de uitvoering op een interpretatief hoger niveau met een venijnige Gefrorne Tränen, dat in een vergelijkbare sfeer baadt als Die Wetterfahne. Zijn Frühlingstraum is het ontroerendste moment van de avond met een goede afwisseling tussen een troostende droom van betere tijden en de harde werkelijkheid, gevolgd door een vastberaden slot van Einsamkeit waarbij hij alle moed bijeen raapt om terug verder te trekken... tot en met subtiele schakeringen in kleur en dynamiek in Die Nebensonnen.

Publicatie: dinsdag 9 februari 2021 om 21:45
Rubriek: Liedrecital