Peter Mattei - Winterreise

We kennen Peter Mattei in de eerste plaats als een gevierde Don Giovanni of Nozze-Graaf en minder als Liedzanger. Maar dat neemt niet weg dat hij recent een fascinerende Winterreise op CD gezet heeft. Lars David Nilsson is daarbij zijn pianist.

Zoals gewoonlijk zijn het de twee eerste liederen die bepalen hoe interessant de uitvoering zal worden. En in dit geval is er meteen vanalles te ontdekken, zoals de subtiel gevarieerde herhaling van "nun ist die Welt so trübe" in Gute Nacht of de verrassing die je in zijn stem hoort als hij de schaduw van de maan ziet passeren. Of het pianissimo waarmee hij zijn ex-geliefde niet uit haar droom wil halen. Er is weinig woede merkbaar op het einde bij "... an dich hab ich gedacht". Die borrelt in volle hevigheid op in Die Wetterfahne als hij een bijtende "da dacht ich schon" zingt of vol minachting "ihr Kind ist eine reiche Braut" uitspuwt. Kortom, na deze eerste pakweg zeven minuten ben ik verkocht.

Naast zijn interpretatieve vondsten, wentelt hij zich ook af en toe in pure klankschoonheid... als hij bijvoorbeeld in de eerste helft van Wasserflut mooie legato lijnen spint, maar waarbij hij zich in de tweede helft van het lied toch weer existentieel bevraagt. Net zoals de Müllerin-Wanderer met zijn beekje spreekt, zo doet de Winterreise-Wanderer dat met zijn winterlandschap. Mattei viert dan ook zijn frustatie bot op de rivier van Auf dem Flusse en horen we een snuifje horror in "erkennst du nun dein Bild" of propt hij een hoop emotie en verdriet in het slot van Einsamkeit.

In Der greise Kopf komt de retorische vraag "wie weit noch bis zur Bahre". Uit de berusting waarmee Mattei dit zingt, kan je enkel concluderen dat het niet goed gaat komen met deze Wanderer. Vanaf Im Dorfe komen we echt in een psychologisch andere wereld als hij op hautaine en ironische manier neerkijkt op de slapende burgers. Der stürmische Morgen is een opwindend moment als hij naar een majestueuze opera-modus overschakelt. Het slot van Der Wegweiser mondt uit in een paniekaanval als hij het doodsklokje hoort in de piano van Lars David Nilsson (die naar mijn smaak wat veel pedaal gebruikt doorheen deze cyclus). Alles lijkt op een fataal einde af te steven, of ten minste toch in waanzin, zeker na een waanzinnige Mut!. De cyclus eindigt dan ook met een Der Leiermann waarin hij met lege ogen onwezenlijk naar de draaiorgelman kijkt.

Je kan je natuurlijk afvragen of de wereld nog een bariton-Winterreise nodig heeft. Persoonlijk vind ik dat je nooit genoeg Winterreises kan hebben, maar zeker in deze opname valt er veel te genieten.

Publicatie: woensdag 29 juli 2020 om 19:20
Rubriek: CD & DVD