Claudia Mahnke in Frankfurt*

De opera van Frankfurt heeft de deuren weer geopend voor liedrecitals, zij het met maximum 100 personen in de zaal. Het optreden wordt gefilmd en een week later online gezet. Zo verscheen deze week het recital van Claudia Mahnke en Hilko Dumno van 3 juni.

Het liedrecital werd met één statische camera gefilmd, dus zonder close-ups van de zangeres of pianist zoals bijvoorbeeld in de livestreams uit Wigmore Hall of München. Claudia Mahnke is lid van het ensemble in Frankfurt, waar ze rollen zingt van Brangäne en Fricka tot Octavian en Herodias. Voor een dramatische mezzo is het dan ook enigszins voorspelbaar dat we weeral Alban Bergs Sieben frühe Lieder te horen krijgen. Ze begint met een sfeervolle Nacht. Maar aan het slot van de eerste en laatste strofe van Die Nachtigall verplettert ze de nachtegaal en de rozen met operauitbarstingen. Im Zimmer zong ze dan weer wel mooi piano.

Het beste deel van de avond was het middendeel met vier liederen van Duparc, die ze in goed Frans zong. Het altijd aangrijpende Chanson triste ontroert. "J'attends encore son retour" op het einde van elke strofe van Au pays où se fait la guerre snijdt door het hart. Na L'invitation au voyage, met mooie watermuziek van Dumno, konden we wegdromen bij het arcadische Phidylé.

Ik kan me niet herinneren dat ik ooit al de Lieder des Abschieds live gehoord heb. Het opus 14 van Korngold werd gecomponeerd in de nasleep van de Eerste Wereldoorlog. Mahnke zingt Sterbelied als een rustig wiegenlied. Dies eine kann mein Sehnen nimmer fassen maakte weinig indruk, op het eerste gehoor niet de meest geïnspireerde Korngold-muziek. Mond, so gehst du wieder auf is dan weer wel mooi en een ontdekking waard. Deze mini-cyclus werd afgerond met een troostende vertolking van Gefasster Abschied. Voor het eerste bisnummer bleven ze met Korngolds Glückwunsch in dezelfde sfeer, om de avond helemaal af te ronden met An die Musik.

Publicatie: zondag 14 juni 2020 om 08:38
Rubriek: Liedrecital