Weihnachtsoratorium in deSingel

Het Collegium Vocale Gent is tien jaar in residentie in deSingel en na hun uitvoering gisteren van Bachs Weihnachtsoratorium werd het koor en het orkest dan ook letterlijk in de bloemetjes gezet. De uitvoering vond ik iets minder feestelijk, alhoewel er wel mooie momenten waren.

Het Weihnachtsoratorium bestaat uit zes kantaten. Maar enkel de drie eerste kantaten - voor respectievelijk eerste, tweede en derde Kerstdag - en de laatste kantate voor Driekoningen werden uitgevoerd. Het concert kwam maar traag op gang met het openingskoor van Jauchzet, frohlocket! Auf, preiset die Tage, dat ik niet echt juichend vond klinken.

De vier solisten konden in twee kampen ingedeeld worden. Voor mij is er op het vlak van tekstexpressie geen principieel verschil tussen een kantate van Bach en een lied van bijvoorbeeld Hugo Wolf. En het is onder andere op dat aspect dat de scheiding duidelijk was. Het duet "Herr, dein Mitleid, dein Erbarmen" uit de derde kantate Herrscher des Himmels, erhöre das Lallen was tekenend. Aan de ene kant heb je Sibylla Rubens die de gevoelens van medelijden en erbarmen duidelijk maakt, en tegelijkertijd staat daarnaast de bas Peter Kooij gewoon wat te zingen zonder enige emotionele expressie.

Sibylla Rubens was weliswaar niet zo goed bij stem als vorige maand toen ze de wereldlijke kantates zong, maar haar expressie was er niet minder om. Haar recitatief en aria "Du Falscher, suche nur den Herrn zu fällen ... Nur ein Wink von seinen Händen" uit Herr, wenn die stolzen Feinde schnauben leverden het bewijs. Ook Mark Padmore, die de Evangelist én de tenoraria's zong, stond aan dezelfde kant met een even dramatische interpretatie van "Nun mögt ihr stolzen Feinde schrecken" uit dezelfde slotkantate.

Net zoals Peter Kooij staat de alt Elisabeth Popien aan de andere kant van mijn scheidingslijn. Of ze nu de adventsverwachting van "Bereite dich, Zion" probeerde uit te drukken, of het wiegenlied "Schlafe, mein Liebster, genieße der Ruh"... het was allemaal hetzelfde. Ze heeft ook geen bijzonder interessante stem. Ik heb dan ook hoge verwachtingen voor als ze dit concert hernemen op 19 december in het PSK, maar dan met Ingeborg Danz, die ongetwijfeld deze prachtige altaria's schitterend gaat zingen.

Maar het mooiste moment van de avond was voor mij - misschien verrassend - het enige instrumentale deel van het Weihnachtsoratorium. De "Sinfonia" van de tweede kantate Und es waren Hirten in derselben Gegend schilderde op een ontroerend perfecte manier de pastorale sfeer van de herderkes lagen bij nachte... ze lagen bij nacht in het veld.

Publicatie: dinsdag 7 december 2004 om 19:51
Rubriek: Oratorium