Jeanne d'Arc au bûcher in de Munt

Na twee creaties, staan in de Munt twee versies van Jeanne d'Arc op het programma. De tweede is Jeanne d'Arc au bûcher van Arthur Honegger.

Jeanne d'Arc (foto © B. Uhlig)

Jeanne d'Arc au bûcher is eigenlijk geen opera: Honegger noemde het een "oratorio dramatique". Het libretto van Paul Claudel is ook vrij ongebruikelijk. Het bestaat uit een proloog en een reeks korte scènes die in één continuïteit uitgevoerd worden. Ze behandelen het korte moment dat Jeanne op de brandstapel staat en in omgekeerd chronologische volgorde scènes uit haar leven aan zich ziet voorbijtrekken. Opmerkelijk is ook dat de twee belangrijkste rollen, die van Jeanne d'Arc en Frère Dominique, spreekrollen zijn. De zangrollen voor bijvoorbeeld Catherine en Marguerite (twee heiligenstemmen die Jeanne hoort) zijn eerder beperkt. Er is wel een grote koorpartij. De muziek van Honegger is heel gevarieerd van lyrische momenten over pseudo-renaissance muziek tot jazzinvloeden.

Het is een kort werk dat ongeveer 1u20 duurt en waar je normaal gesproken een tweeluik voor zou verwachten met een ander werk om het avondvullend te maken. De regisseur Romeo Castellucci lost dat "probleem" op door een irrelevant - maar vooral hoogst enerverend - toneelstukje als pre-Proloog voor het werk te plaatsen waarin Jeanne d'Arc een school afbreekt. Na 20 minuten begint dan de eigenlijke voorstelling.

Verder past hij zijn gebruikelijke truuks toe. Het koor wordt geweerd naar de hoogste zijbalkons. Aangezien ik zelf op een zijbalkon zit, wordt daardoor de balans zwaar verstoord omdat ik vooral het halve koor aan de overkant hoor. Het kinderkoor staat dan weer achteraan het vierde zijbalkon, wat leidt tot een penibele synchronisatie met het orkest. De solisten zitten ergens in - uiteraard verduisterde - koninklijke loges met hetzelfde balansprobleem als bij het koor, waardoor de mooie stemmen van Ilse Eerens en Jérôme Varnier ver van optimaal gehoord kunnen worden.

Nu, het kan altijd nog erger. Toen deze productie eerder in Lyon te horen was, zaten de koren en solisten ergens in de kelder van het operahuis en werd hun zang via luidsprekers naar de zaal gestuurd. Dan is de oplossing in de Munt toch iets beter. Maar dit alles is weer de zoveelste indicatie dat Castellucci niet geïnteresseerd is in opera en zeker niet in de operazangers. Het feit dat op een bepaald moment een doek naar beneden komt met de naam van de actrice die Jeanne speelt, is daar ook een bewijs van. Ik begrijp niet waarom operaintendanten hem blijven vragen om opera's te regisseren gezien zijn totaal gebrek aan affiniteit met het genre.

Publicatie: donderdag 7 november 2019 om 17:55
Rubriek: Opera