Carolyn Sampson in deBijloke

Voor mijn eerste liedrecital van het seizoen trok ik vandaag naar de Gentse Bijloke voor een recital met Carolyn Sampson en Kristian Bezuidenhout in de intieme zaal van het Kraakhuis.

(foto © Marco Borggreve)

Dit was de eerste keer dat ik Carolyn Sampson hoorde in een liedrecital, tenminste toch live. Haar CD's met liederen zijn stuk voor stuk pareltjes vol expressieve vertolkingen. In levende lijve is dat niet anders. Met haar gouden sopraan vol zilveren toetsen zingt ze met een kraakheldere dictie op een zuivere zanglijn die ook in de diepte mooi homogeen klinkt.

Ze hadden een 18de eeuws programma samengesteld met hoofdzakelijk liederen van Haydn en Mozart, maar ook een paar liederen van totaal onbekende componisten. Zo begonnen ze met de dramatische vertelling Montan und Lalage van ene August Bernard Valentin Herbing. Het is een vrij lange ballade die vooral in de pianopartij interessant is als Bezuidenhout stormen en krakende schepen uit zijn pianoforte tovert. Das Klavier van Christian Michael Wolff en Das Clavier van Friedrich Gottlob Fleischer was zo obscuur dat de Bijloke er zelfs de liedteksten niet van gevonden had om in het programmaboekje op te nemen. Tussen deze twee klavierliederen speelde Bezuidenhout een pianosonate van CPE Bach.

Maar het was het trio bekende Mozartliederen dat het hoogtepunt van de avond vormde. Voor de laatste strofe van An Chloe - "Den berauschten Blick umschattet eine düstre Wolke mir" - vond Sampson een passende andere kleur. Het vuur waarin ... Luise die Briefe ihres ungetreuen Liebhabers verbrannte flakkerde met evenveel passie in haar stem, om toch met een slanke en doorleefde "... brennt lange noch vielleicht in mir" te eindigen. Abendempfindung is mogelijk Mozarts mooiste lied. Ook hier liepen de emoties weer hoog op met onder andere een hartverscheurend "Aus ist unser Spiel".

Na drie Haydn-liederen, eindigden ze met zijn cantate Arianna a Naxos. Tijdens het eerste recitatief straalt haar stem nog met hoopvolle verwachting dat haar Theseus zal terugkeren. Het tweede recitatief is een sterk staaltje interpretatief kunnen van verlangen en hoop tot verontwaardiging en wanhoop, dat zijn logische beslag kreeg in de berustende aria "Ah, che morir vorrei" en een overrompelende "Misera abbandonata".

Het zal duidelijk zijn, dat dit een prachtig recital was. Het enige spijtige was de locatie: qua afmetingen is het Kraakhuis ideaal voor liedrecitals, maar de zaal is een akoestische ramp.

Publicatie: woensdag 18 september 2019 om 22:41
Rubriek: Liedrecital