Pikovaya Dama in Düsseldorf

Op het eerste zicht, lijkt de regisseur van de nieuwe productie van Pikovaya Dama in Düsseldorf radicaal in te grijpen in het verhaal. Maar de verplaatsing van de handeling naar het Hollywood van de jaren 1950 blijkt redelijk goed te werken.

Lisa (foto © Hans Jörg Michel)

Regisseur Lydia Steier geeft als reden voor deze verplaatsing dat Hollywood niet zo heel anders is als het Sint-Petersburg ten tijde van Catharina de Grote. Voor de eerste scène zitten we op een jetsetfeestje rond een zwembad, waar de kinderen spelen, verkleed als cowboys. Dat zwembad is wel niet echt praktisch: het beslaat de helft van het podium, maar na die eerste scène gebeurt er niets meer mee en zit het gewoon in de weg. Het Mozartiaans intermezzo of de slaapkamer van de Gravin (met een gigantisch portret van de "Venus van Moskou" boven haar bed) moeten dan telkens op de andere helft van het podium opgebouwd worden.

Tussen die cowboys zit ook een indiaantje. Hij heeft daarenboven een bril op, net zoals Hermann, en wordt door de andere kinderen gepest. Hermann, die verdacht veel lijkt op Woody Allen in deze productie, is ook een outsider en ontfermt zich over dit indiaantje. Het zal in het derde bedrijf zijn geweten blijken te zijn en verdwijnt samen met Lisa over een brug tijdens haar zelfmoordscène. Lisa is hier een verlegen muurbloempje en past ook niet in de glitterwereld van Hollywood. Glitteren doet het trouwens op spectaculaire wijze tijdens het bal van het tweede bedrijf als Jeletski zijn liefdesverklaring aan Lisa als een Las Vegas-zanger in kitscherig roos licht, inclusief roterende discobal, uitzingt.

Gravin (foto © Hans Jörg Michel)

Als Hermann hoorde ik gisteren Sergej Khomov uit de tweede bezetting. Hij heeft niet de gebruikelijke grote spinto-stem, maar weet heel efficiënt de rol in te delen, waardoor hij op het einde van de avond nog altijd even fris klinkt als in het begin. Daarnaast is Elisabet Strid een prachtige Lisa die met haar grote stem een mooie lyrische vertolking neerzet. Alexander Krasnov schitterde als Tomski vooral met de kleurrijke vertelling van de "Tri kartï". Dmitry Lavrov was vooral een degelijke Jeletski, zonder veel potten te breken tijdens zijn liefdesaria.

Het is de gewoonte om voor de rol van de Gravin een of andere gepensioneerde diva te vragen. In Düsseldorf is dat niet anders met het 75-jarig Wagner-ikoon Hanna Schwarz. Vocaal was dat niet de beste keuze: ze heeft enkel nog een paar dragende gepoitrineerde noten. Daarenboven is Frans niet haar sterkste kant met een totaal onverstaanbare Grétry-aria "Je crains de lui parler la nuit".

Publicatie: zondag 7 juli 2019 om 08:31
Rubriek: Opera