Elisabeth Kulman in Schwarzenberg

Elisabeth Kulman begint stilaan de reputatie te krijgen van een zangeres die interessante en slim uitgedachte recitalprogramma's bedenkt. Vandaag bracht ze zo'n programma in de Angelika-Kauffmann-Saal met liederen van Liszt en Schubert én twee liederen van haar vaste pianist Eduard Kutrowatz.

(foto © Schubertiade)

Het programma was volledig symmetrisch voor en na de pauze. Elke helft begon en eindigde met een lied van Liszt... in totaal dus vier Liszt-liederen in vier verschillende talen. In het midden stond het Kutrowatz-lied en daartussen een Schubertgroepje met ook één pianowerkje. Thematisch vormde elke helft ook een geheel. Voor de pauze waren het liederen over het leven en de vergankelijkheid (met bijna allemaal onbekende liederen), na de pauze liederen over al dan niet beantwoordde liefdes (met het iets bekendere werk).

Op papier zag het er veelbelovend uit, in de praktijk bleek het iets minder overtuigend. Vooral in het eerste deel baadden alle liederen in dezelfde sfeer met weinig variatie, waardoor een zekere monotonie ontstond. Maar dat betekent niet dat er niet fantastisch gezongen werd. Bij de Schubert-liederen van het eerste deel hoorden we zo een ontroerende Vor meiner Wiege of een mooi gedragen Der Flug der Zeit. En hoe lang is het geleden dat iemand nog de Schobertekst Todesmusik gehoord heeft ? Kulman overmeestert vlekkeloos de lange frases ervan. In Sand geschrieben was het eerste Kutrowatz-lied met een spaarzame pianopartij en een mooi morendo slot. Het eerste deel werd afgesloten met het mij onbekende Jeanne d'Arc au bûcher van Liszt, een dramatisch lied waarin Jeanne d'Arc God ter verantwoording roept terwijl ze de brandstapel bestijgt ondanks het feit dat ze Frankrijk gered heeft. Kulman brengt dit met waardigheid in bijna-perfect Frans.

Na de pauze begonnen ze met een andere Liszt-rariteit, zijn enig Engelstalig lied... Go not, happy day op een tekst van Lord Tennyson (de versie van Frank Bridge behoort wel tot het Engelstalige kernrepertoire). Het is een goede inleiding tot een fenomenale uitvoering van Gretchen am Spinnrade. Kulman laat het zo gemakkelijk klinken, zelfs de climax naar "sein Kuss" klinkt zo evident dat ik bijna zou denken dat zelfs ik het zou kunnen zingen. Enkel spijtig dat het spinnenwiel van Kutrowatz soms meer als een industriële weverij klonk. Met dezelfde intensiteit en grootse stembeheersing zong ze nadien Du bist die Ruh... schijnbaar van begin tot einde op één adem. Maar zelfs Kulman kan me niet overtuigen dat Der zürnenden Diana een genderneutraal lied zou zijn: dit moet gewoon door een man gezongen worden.

Als eerste bisnummer koos ze een ander lied van haar pianist... Dann muss ich weinen in een totaal onverstaanbaar Weens dialect, maar wel ingeleid door Lachen und weinen. De middag eindigde met Es muss ein Wunderbares sein.

Publicatie: woensdag 26 juni 2019 om 19:15
Rubriek: Liedrecital