Michael Spyres in Frankfurt

Gisteren gaven Michael Spyres en Mathieu Pordoy een liedrecital in de opera van Frankfurt. Onder de titel "Foreign Affairs" hoorden we 16 liederen van evenveel componisten in vijf verschillende talen.

Die "buitenlandse zaken" waren liederen waarbij een of andere grens overschreden wordt. Dat kan soms letterlijk zijn, zoals Haydn die naar London reist en daar Engelse liederen componeert, zoals O tuneful voice waarmee het recital begon. Vaak is het inhoudelijk, zoals Loewes Tom der Reimer waarbij Tom zich voor zeven jaar overgeeft aan de Elfenkoningin. Zo'n kaleidoscopisch programma zorgt onvermijdelijk voor continu applaus tussen alle liederen, zeker als er eens een hoge noot geproduceerd wordt.

We kennen Michael Spyres vooral als operazanger, één van de weinige zangers die zowel op de podia van de Vlaamse Opera, de Munt als dat van Luik gestaan heeft. Zijn recitalkwaliteiten zijn vooralsnog eerder beperkt. Daarvoor hangt hij iets te vaak aan de partituur. Voor Rossini's Roméo kijkt hij het publiek zelfs geen enkele keer aan: een snel lied met veel tekst komt zo nogal paniekerig over. De keuze van de liederen lijkt, naast het overkoepelend thema, ook ingegeven door het aantal hoge noten dat hij kan zingen. In Berlioz' Le pêcheur - een vertaalde Goethe-tekst die beter bekend is als Schuberts Der Fischer - zeilt hij zo de eerste keer richting stratosfeer.

Het is in de Franse liederen dat hij mij het meest kon overtuigen. Dat lag ook in de lijn van de verwachtingen gezien zijn specialisatie in het Franse operarepertoire. Zo kregen we ook een mooie A Chloris. In het Duits repertoire is hij iets minder goed. Het onvermijdelijke Adelaide was aan de trage kant en er zat weinig lijn in Schuberts Rastlose Liebe. Tom der Reimer was wel goed, met heel veel kleuren om Tom en de Elfenkoninging van elkaar te onderscheiden. De rariteit in dit lijstje was Gebet an das Leben, een lied van ene Friedrich Nietzsche dat een zekere operetteschwung heeft.

Er stonden ook een paar Italiaanse liederen op het programma met Bellini's La ricordanza en Verdi's L'esule. Vooral in dat laatste lied, liet hij een ruime stem met baritonale diepte horen waardoor ik me hem ook perfect in de lyrische Verdirollen kan voorstellen. Hij eindigde verrassend met All the things you are uit de musical "Very Warm for May", wat ondertussen een jazz standard geworden is. Het probleem van deze uitvoering was vooral Mathieu Pordoy: een pianist die een uitgeschreven jazz-bewerking probeert te spelen, klinkt onnatuurlijk schools.

Maar dat geldt eigenlijk voor alle liederen. Spyres schrijft in de inleiding van het programmaboekje wel dat hij liederen uitgekozen heeft zodat Pordoy geen loutere begeleider maar een evenwaardige partner zou zijn. Daar is eigenlijk totaal niets van te merken. Het is lang geleden dat ik nog zo'n onderdanige partner meegemaakt heb. Hij kreunt en zucht, trekt gezichten om aan te duiden hoe moeilijk of extatisch iets is, maar tegelijkertijd komt er amper geluid uit zijn piano... laat staan dat hij een eigen persoonlijkheid kan overbrengen of ook maar enige steun aan de zanger kan geven. Hoe dan ook, volgend seizoen geeft Michael Spyres een recital in de Munt... gelukkig met een echte Liedpianist.

Publicatie: woensdag 19 juni 2019 om 08:21
Rubriek: Liedrecital