Elisabeth Kulman in Heidelberg

De eerste dag van Neuland.Lied werd afgesloten met een concert van Elisabeth Kulman, getiteld "La femme c'est moi". Met amper drie liederen, kan het bezwaarlijk een liedrecital genoemd worden, maar eerder een operacabaret.

Eerlijk gezegd, ik had iets anders verwacht van een liedfestival dat het politieke lied dit jaar centraal wil stellen... zeker als ze dan een zangeres als Elisabeth Kulman engageert. Nadat ze een paar jaar geleden stopte met scenische opera, werd ze de drijvende kracht achter de organisatie art but fair en opende ze het YouTube-kanaal What's Opera Doc. Met haar uitgesproken meningen, ook recent nog tijdens het #metoo-gebeuren, had ze ongetwijfeld een programma kunnen samenstellen dat meer in de lijn van het festival lag.

Dat betekent niet dat ik me niet geamuseerd heb met La femme c'est moi. Het is een show in twee delen: "about love and time" en "violence and salvation". Zoals gewoonlijk werd ze begeleid door haar vaste pianist Eduard Kutrowatz. Maar daarnaast had ze nog een aantal muzikanten uitgenodigd: twee leden van de Wiener Philharmoniker, een klezmer-violist, jazz-muzikanten, ... Tscho Theissing was verantwoordelijk voor de arrangementen voor dit gezelschap.

De muziek is een amalgaam van opera, lied, musical en popmuziek. Dat levert soms interessante confrontaties op. Zo gaat de tijdmonoloog van de Marschallin over in When I'm Sixty-four van The Beatles, of wordt de Walkurenrit gevolgd door Der Holle Räche. Uit deze twee voorbeelden is het duidelijk dat ze zich niet beperkt tot haar eigen stemvak. We krijgen weliswaar Carmen, Eboli, Fricka of Dalila te horen, maar daarnaast kleurt ze ook ver buiten de vocale lijntjes met Pamina, Brünnhilde of Escamillo. Dat heen en weer schakelen tussen genres komt wel met een prijs. Het geheel is minder dan wat de som van de individuele genres had kunnen zijn. Gretchen am Spinnrade had nauwelijks nuances en de tweede strofe van Der Tod und das Mädchen liet me ook onbewogen achter. Erlkönig was het enige lied dat een glimp gaf van haar kunnen op liedvlak.

Het meest indrukwekkende kwam eigenlijk tijdens de bisnummers, als ze een Falstaff-potpourri zong... van Quickly's Reverenza over Falstaffs Quand' ero paggio tot een één-vrouws-versie van de beroemde slotfuga. Met Wien, Wien, nur du allein nodigde ze iedereen uit om Wenen te bezoeken.

Publicatie: vrijdag 22 maart 2019 om 09:22
Rubriek: Concert