Mefistofele in Amsterdam

De nieuwe productie van Boito's Mefistofele in de Nederlandse Opera is een regelrechte ramp... op alle vlakken.

Om te beginnen is er de afgrijselijke enscenering van Graham Vick. De proloog viel nog mee... het koor stond in de coulissen de hemelse heerscharen van stem te voorzien, terwijl Mefistofele op het weidse draaitoneel, dat uit drie concentrische cirkels bestond, rondliep met figuranten die aan draden hingen te zweven. Maar nadien ging het bergaf. Het eerste bedrijf werd voorgesteld als een dorpskermis, waar o.a. een gigantisch kuiken moest duidelijk maken dat het Paaszondag is. Het tweede bedrijf speelt zich af in de tuin van Marta tussen de kroppen sla. De Walpurgisnacht wordt gekenmerkt door een soort Stonehenge van ijskasten. En de gevangenis van Margherita in het derde bedrijf lijkt sterk op die serre van Marta. En wat er daarna nog allemaal gebeurde, zou me een zorg wezen... toen zat ik al in de auto richting België.

Op zich kan ik met een belachelijke enscenering nog redelijk leven, als de zangers ook nog iets te zeggen hebben. Maar zo'n belabberd niveau als deze voorstelling heb ik in Amsterdam nog nooit meegemaakt. De minst slechte was nog de Mefistofele van Gidon Saks. Bij "Ave, Signor" dacht ik dat alles nog redelijk onder controle was, alhoewel ik niet veel spot of hoogmoed in zijn stem gemerkt heb. Maar "Son lo spirito che nega" was meer van het zelfde, maar dan zonder lage noten, zonder nuance, zonder interpretatie, maar met veel lawaai.

De twee andere hoofdrollen waren echt niet om aan te horen. Dario Volonté brult zich doorheen Faust, waarbij hij bij benadering ongeveer de noten produceerde die Boito geschreven had. Ik verwacht niet echt dat een tenor het niveau van Beniamino Gigli haalt in "Dai campi, dai prati", maar enige poëzie en een minimum aan verfijning had toch gemogen. De rol van Margherita werd gezongen door Miriam Gauci. Maar haar stem rammelt aan alle kanten... haar registers hangen met haken en ogen aan elkaar en ik werd bijna zeeziek van haar wapperend vibrato.

Een voorstelling om snel te vergeten.

Publicatie: zondag 24 oktober 2004 om 20:36
Rubriek: Opera