Lucy Schaufer in Buxton

In het midden van Engeland, ongeveer 35 km ten zuidoosten van Manchester, ligt Buxton. Sinds 1979 organiseren ze er een festival dat een beetje aanvoelt als het Edinburgh Festival met zowel opera's, kamermuziek als liedrecitals, en er is zelfs een Fringe Festival dat als generale repetitie voor Edinburgh beschouwd wordt. Mijn eerste bezoek aan dit festival begon in het Pavilion Arts Centre met een recital van de mezzo Lucy Schaufer en haar pianist Huw Watkins.

Lucy Schaufer had haar recital de titel "Dream With Me" gegeven. Tussen de liederen vertelt ze over die droom, die begon toen ze nog studeerde. Centraal in die droom staat de programmatie van de muziek van hedendaagse, Amerikaanse componisten. Ondertussen is dat uitgemond in Wild Plum Arts, een organisatie die ze samen met haar man Christopher Gillett (ook bekend van in de Munt) gesticht heeft om componeeropdrachten te geven.

Het hoeft niet te verbazen dat de 100-jarige Bernstein prominent aanwezig was in haar programma. Zijn Dream with Me uit "Peter Pan" was het openingslied, waarbij de piano versterking kreeg van de cello van Jennifer Langridge. Op het einde van het recital kwamen nog twee kookrecepten uit La Bonne Cuisine, Tavouk Guenksis en Rabbit at Top Speed, en een hilarische vertolking van 100 Easy Ways to Lose a Man uit "Wonderful Town". Lucy Schaufer voelt dit repertoire perfect aan en brengt het op een zeer expressieve manier. Voor een zeldzame keer geraak ik overtuigd van de kwaliteit van Engelstalige liederen.

Naast Bernstein stond er ook muziek op het programma van William Bolcom, Joan Tower, John Harbison, Hedy West, John Corigliano, Frederic Rzewski en Gordon Lightfoot... allemaal componisten die in 1938 geboren zijn en dus dit jaar hun 80ste verjaardag vieren. Bolcom was een beetje de rode draad doorheen het programma met een aantal van zijn MiniCabs, oftewel "mini-cabaret songs". Je kan het amper miniatuurtjes noemen: de volledige tekst van de eerste MiniCab is bijvoorbeeld "I feel good about something and I going to find out what it is"... grappig en pseudo-diepzinnig. Van Corigliano brachten ze één van die opdrachtwerken, The Passionate Shepherd to His Love, dat ze een maand geleden in de Wigmore Hall gecreëerd hebben, en waarbij Huw Watkins op het einde van het lied de rol van een blatend lammetje toebedeeld krijgt.

Het was echter niet allemaal lachen, gieren, brullen. Het meest aangrijpende moment kwam met Black Day in July, een lied van Gordon Lightfoot over de rassenrellen in Detroit... in 1967, 50 jaar na datum nog altijd even actueel. Het was een meesterlijk recital, maar van mij had ze wat minder mogen babbelen en wat meer mogen zingen.

Publicatie: dinsdag 17 juli 2018 om 18:24
Rubriek: Liedrecital