Leontina Vaduva in Luik

Vorig seizoen was Leontina Vaduva als Blanche te horen in Luik. En dit seizoen mag ze een van de twee Luikse liedrecitals verzorgen. Vincenzo Scalera zat aan de piano en ze brachten een programma dat bijna identiek was met het programma dat ze ongeveer tien jaar geleden in de Munt gezongen heeft... en ze heeft nog altijd een partituur nodig.

Maar het was wel een leuk recital, ondanks het gebrek aan recitalcultuur van het Luikse publiek, dat om de haverklap begint te applaudiseren. Het eerste deel van de avond was het lichte Italiaanse genre... arie antiche, La regata Veneziana, Stornello van Verdi, L'uccellino van Puccini, dat soort zaken. Niet echt diepgravend, maar wel onderhoudend en mooi gezongen. Alleen acteert ze een beetje teveel naar mijn goesting. Als ze de eerste keer naar zichzelf wijst als ze "io" zingt, kan ik dat nog begrijpen, maar na de derde keer begint het wat belachelijk te worden.

De liederen na de pauze vormden een doorsnede doorheen de Franse liedliteratuur... ook allemaal meezingers van Fauré (Au bord de l'eau bijvoorbeeld of een dramatisch gebrachte Fleur jetée), Debussy (Nuit d'étoiles), Liszt (Oh, quand je dors), enzovoort. Het leek wel een liedrecital voor beginners.

Tijdens het eerste deel van de avond had ze al een ontroerende Donde lieta usci gezongen en bij haar vijf (5!) bisnummers hoorden we nog twee keer Puccini... het onvermijdelijke O mio babbino caro, maar ook In quelle trine morbide. Toen ze aankondigde dat ze Manon ging zingen, had ik eigenlijk verwacht dat ze die van Massenet bedoelde, wat haar beter zou gelegen hebben. Daarvoor had ze Susanna nog eens treffend op het podium gezet met Giunse alfin il momento, en ook Poulencs Les chemins de l'amour, maar spijtig genoeg zonder het hoge einde.

Publicatie: zaterdag 9 oktober 2004 om 22:53
Rubriek: Liedrecital