Gerard Schneider in Wexford

Voor het laatste lunchrecital in de St. Iberius-kerk werd beroep gedaan op de tenor Gerard Schneider en pianiste Andrea Grant. Ze brachten een gevarieerd programma met - voor de eerste keer de afgelopen dagen - ook een aantal Duitse liederen.

Schneider was eerder deze week opgevallen als Dimitri in Risurrezione. Hij blijkt ook een behoorlijk goede liedzanger te zijn. Hij was trouwens ook de eerste zanger deze week die alle liederen zonder partituur zong. Ze begonnen met drie liederen uit Schumanns Dichterliebe. Im wunderschönen Monat Mai was een teder begin, Aus meinen Tränen spriessen mocht wel wat meer legato hebben en voor Ich grolle nicht haalde hij zijn meest dramatische kleuren boven.

Na twee stukken van Vaughan Williams - een mooie Silent noon en een opwindende vertolking van Song of the road uit de eenakter Hugh the Drover - ging hij verder met de Liszt-versie van Im Rhein. Het was een fantastische uitvoering met eerst een majestueuze evocatie van de Keulse Dom, gevolgd daar een ragfijne beschrijving van het schilderij waarbij je de glimlach in zijn stem hoort. In Ihr Glocken von Marling viel zijn uitstekende pianocultuur te bewonderen.

Met Ben Moores This heart that flutters kregen we weer een Engelstalig tussendoortje naar een iets te slepende uitvoering van Strauss' Allerseelen en een uitbundige Zueignung met stralende topnoten. Poulencs C'est ainsi que tu es was onverstaanbaar en had hij beter weggelaten.

Voor het laatste blokje vertelde hij dat hij een musical-geschiedenis had voor hij operazanger werd en dus kregen we nog een paar musicalnummers... Bring him home uit "Les misérables" en Don Quichotes The impossible dream. Als bisnummer greep hij terug naar zijn Australische roots en zong hij I still call Australia home (uit "The boy from Oz"), waarbij hij zichzelf op de gitaar begeleidde.

Publicatie: zaterdag 4 november 2017 om 15:55
Rubriek: Liedrecital