Das Wunder der Heliane in Antwerpen

Korngold is vooral bekend als de componist van Die tote Stadt. Zijn andere opera's zijn zo goed als vergeten. Het zeven later gecreëerde Das Wunder der Heliane is er één van en we moeten al teruggaan naar 1970 voor de laatste Belgische opvoering... in Gent.

Heliane, Der Herrscher (foto © Annemie Augustijns)

Onbekende opera's die terug op het programma gezet worden, worden nogal snel vergeten meesterwerken genoemd. De dirigent van deze productie, Alexander Joel, doet dat ook. Op papier is dat misschien zo, maar - zoals ze in het Engels zeggen - "the proof of the pudding is in the eating". Ik ga er even gemakkelijkheidshalve vanuit dat hij een correcte lezing van de partituur geeft. In dat geval is het een pudding die, wat mij betreft, niet naar meer smaakt. Ik hoor vooral veel nuances tussen een overdonderend forte en fortissimo. Er zijn maar een paar momenten die me kunnen overtuigen: ik denk dan vooral aan de meeste momenten met Heliane of het Straussiaans tussenspel tussen het tweede en derde bedrijf.

Al dat orkestraal geweld maakt dat de zangers het niet gemakkelijk hebben. Opera Vlaanderen heeft gelukkig wel een paar grote stemmen geëngageerd. Maar ook die moeten opboksen tegen dat orkest. Tekstverstaanbaarheid wordt overboord gegooid, voor interpretatie is er geen ruimte. Puur vocaal is het een indrukwekkende marathon, maar één waar ik na een half uur al op uitgekeken ben. Ausrine Stundyte is als Heliane nog het best, ook omdat ze toch ook een paar lyrischere momenten heeft. Tómas Tómasson komt af en toe in de problemen als de koning, Ian Storey is een brullende Vreemdeling, Natascha Petrinsky gaat roemloos ten onder.

Voor koninklijke ensceneringen moet je niet bij David Bösch zijn. De koning en de koningin heersen in een Mad Max-woestijn met zwart zand, verdorde struikjes, lege olievaten en een vergeten treinwagon als slaapkamer... allemaal even troosteloos als de muziek.

Publicatie: maandag 2 oktober 2017 om 16:01
Rubriek: Opera