Adèle Charvet, Raoul Steffani en Flott in Zeist

Deze namiddag stonden er twee liedrecitals op het programma van het LiedFestival Zeist. Eerst kregen we met de Franse mezzo Adèle Charvet en de Nederlandse bariton Raoul Steffani twee jonge zangers te horen. Ze wonnen vorig jaar respectievelijk het "Internationaal Vocalisten Concours Den Bosch" en het "Grachtenfestival Conservatorium Concours". In de late namiddag was het de beurt aan Dame Felicity en Graham Johnson.

Raoul Steffani en zijn pianist Daan Boertien beten de spits af met Schumanns Heine-Liederkreis. Hij heeft een mooie lichte bariton, maar interpretatief is er wel nog ruimte voor ontwikkeling. Het trage Ich wandelte unter den Bäumen had weinig richting, het snelle Warte, warte wilder Schiffsmann was dan weer té snel zodat het hectisch overkwam.

Dat was ook het probleem met zijn vertolking van Der Musensohn na de pauze, waardoor de tekst gedeeltelijk verloren ging. Schäfers Klagelied was daarentegen wel in een mooi gedragen tempo, met de nodige aandacht voor de tekstnuances.

Adèle Charvet en haar vaste pianist Florian Caroubi begonnen met Schubert. Haar Duits is in het algemeen uitstekend, ondanks een paar kleine uitspraakfoutjes. In Wandrers Nachtlied maakte ze een paar vreemde keuzes, zoals de melismen van de tweede "balde" als een versiering zingen. En voor de zoveelste keer deze week kregen we Ganymed te horen. Je zou bijna denken dat er geen andere Schubert-Goethe-liederen zijn...

Tijdens de master classes werd veel gewerkt rond de Mignon-Lieder van Schubert. Het was dan ook een welkome afwisseling om de versie van Hugo Wolf eens te horen. Ik vind ze persoonlijk even geniaal, maar ze zijn wel van een andere dimensie. Charvet heeft een grote stem, waardoor ze bijvoorbeeld nooit in de problemen komt tegenover de virtuoze pianopartij van het grandioze Kennst du das Land.

Zowel het eerste als het tweede deel werden afgesloten met duetten van Schumann, altijd leuk... zeker bij een meeslepende melodie als die van Er und Sie. Maar het was spijtig dat hun respectievelijke stemtimbres niet helemaal bij elkaar passen, al is het natuurlijk toeval dat deze twee zangers samen in één recital terechtkwamen.

foto © Christina Raphaelle

Drie maanden geleden was Felicity Lott nog in deSingel voor de Poulenc-lezing van Graham Johnson. Een lezing vocaal illustreren, is nog iets anders dan een volledig recital zingen en ik was dan ook benieuwd hoe ze het ervan af zou brengen (twee weken geleden is ze trouwens 70 geworden).

Haar stem heeft uiteraard niet meer de glans en de kracht van vroeger en ze heeft telkens een paar liederen nodig om opgewarmd te geraken, ook na de pauze. Bij momenten klinkt ze breekbaar en soms verdwijnt de kleur uit haar stem. Maar uitstraling en charme verdwijnen niet zomaar. Die charme zet ze volop in voor de Franse liederen van Fauré, Debussy en Hahn na de pauze. Ze kan nog altijd perfect een zin draaien die recht naar het hart gaat zoals de "si mes vers avaient des ailes comme l'amour" of de laatste zin van Hahns Infidélité, "rien n'a donc changé que vous". Ontroering in het kwadraat.

De magie van oudsher was er in een spookachtige vertolking van Haydns Spirit's song. Ook "der Kuss" in Gretchen am Spinnrade werkt, al doet ze het op haar manier: geen stralende topnoot maar een noot vol ingehouden passie. In - jawel - Ganymed nam ze wel een extra adem in de beruchte "Alliebender Vater"... maar Flott vergeef ik alles.

Publicatie: zaterdag 20 mei 2017 om 22:09
Rubriek: Liedrecital